Book 3 - 30

Ik hoorde allemaal dingen beneden.
Het maakte me even niet uit wat ze aan het doen waren.
Ik was nu met Niall.
En dat was belangrijker.
"wat zou je er van vinden als ik met als jou werd?" zei Niall.
"ik dacht dat jij sliep." zei ik lachend.
"nee, ik wil weten wat je er van vind." zei hij.
"als je dat wilt, hou ik je niet tegen." zei ik.
Om eerlijk te zijn wilde ik Niall liever als mens laten.
Maar als hij dat wilde, kon ik hem daar niet van weerhouden.
"ik had opgezocht op welke manieren." zei hij en speelde weer met mijn shirt.
"daar weet Jack meer van." zei ik.
"maar ik wil het nu nog niet. Ik wil liever nog genieten van dit moment." zei hij.
Er geen een opluchting door me heen.
Niall's handen gingen langs de rand van mijn shirt.
"ik ook." zei ik en gaf hem een kus op zijn voorhoofd.
Ik ging met mijn handen weer over zijn rug en legde tegen hoofd op zijn borst.
Hij vond de kou fijn en ik zijn warmte.
Zijn hart klopte sneller.
Het fijne ritme van een hart.
Daar kon ik 24/7 naar luisteren.
Ik voelde nog steeds Niall's warme handen over mijn rug heen gaan.
Als hij net als mij wilde zijn veranderde dat.
Dan veranderde alles.
Niall's handen gingen langzaam onder mijn shirt.
Zijn handen voelde nu nog warmer aan.
Had ik hun maar nooit verteld dat we vampieren waren.
Dan was het anders....

Ik trok haar dichter tegen me aan.
"misschien heeft ze gewoon een zonnesteek." zei Louis.
Hun wisten zeker niet beter..
Xanthe kwam naast me zitten en legde haar hand om mijn schouder.
we hoorde de deur dichtvallen.
"wil je ook?" vroeg Amelia en wees naar het snijplankje.
"nee, ik heb al gegeten." verzon ik even.
Ze al aan het koken voor vanavond.
Amelia keek met een rare blik naar het mes.
Ik draaide me om en pakte de andere borden.
Amelia sneed zichzelf en liet het mes op dde grond vallen.
De geur van haar bloed rook ik meteen.
Ik draaide me weg van Amelia.
Mijn ogen verkleurde.
In de weerspiegeling van de borden zag ik mijn ogen een rare kleur krijgen.
Zelf schrok ik ervan en liet de borden vallen.
"wat is er Harry? Kan je niet tegen een beetje bloed?" zei ze en liep naar me toe.
Voor ik iets kon zeggen draaide ze me om.
"ik wist het." zei ze.
Ik rende via de achterdeur naar buiten.
Xanthe liet mijn schouder los en staarde naar Amelia.
"vind je het erg als ik...." begon ze.
"maakt me niet meer uit." zei ik en trok Amelia nog dichter tegen me aan.
Xanthe legde haar hand weer op mijn schouder.
ik keek naar het kleine buisje in mijn hand.
Er rende een groep fans langs.
Waarom was ik ook naar het ziekenhuis gegaan?!
Nu wisten de fans dat ik hier in de buurt moest zijn.
Ik rende zo snel ik kon naar het huis van Amelia en klom door het raam.
Die fans rende dag en nacht.
En alleen maar zodat ze ons konden zien.
Arme fans.
Amelia lag te slapen.
Ik legde het buisje op haar nachtkasje samen met de brief.
"Harry?" hoorde ik haar zeggen.
Ik verdween weer door het raam.
Xanthe liet mijn schouder los.
"hoelang ken je haar al?!" zei ze.