Chapter Five. Golden eggs, stupid jokes and a new family. 5.10

Minutenlang had ik in de verte gestaard, niet wetend wat ik nu zou moeten doen. Mijn hoofd was één grote warboel geworden en mijn hersenen hadden besloten om hun eigen gang te gaan; steeds weer zag ik haar hoofd voor me, alsof ik alles opnieuw meemaakte. Ik kon niet beseffen wat er zojuist gebeurd was. Ik was op scherp gezet, dat zeker. Ik had beter op moeten letten, beter mijn best moeten doen. Het was wel duidelijk wie me dit teken had gestuurd. Ik dwaalde af; ik was niet goed bezig met mijn opdracht, ik moest beter mijn best doen. Ze wisten het. Ze wisten dat ik aan het afdwalen was. Hoeveel zouden ze weten? Zouden ze weten van mijn relatie met Fred? Rillend begon ik me allerlei scenario’s te bedenken. Ik moest opschieten, sneller gaan dan dit. Snel richtte ik me op mijn doel; Fred. Zo snel ik kon maakte ik hem los, maar kon het idee niet van me afzetten dat zijn ketting wel steviger vast zat dan die van Alana. Het was een luguber idee en ik snapte ook niet waarom ik juist dááraan dacht, maar dat deed er ook niet toe. Ik pakte Fred zijn pols vast en trok hem door het water. Die jongen moest inderdaad minder eten; het kostte me de grootste moeite om hem ook maar een stukje te kunnen zwemmen, dankzij mijn extra “bagage”. Of misschien moest ik krachttraining gaan overwegen.. Al snel was ik, dankzij mijn tergend langzame tempo, ingehaald door Viktor –die Hermione vast hield alsof ze één of andere breekbare godin was. Snel zwom ik achter Viktor aan, die dankzij zijn snelheid al weer uit mijn beeld was, terwijl ik Fred aan me vastklampte; bang om hem te verliezen in dit lugubere meer. Algauw voelde ik hoe de temperatuur van het water aangenamer begon te worden, wat betekende dat ik bijna aan de oppervlakte kwam. Met mijn laatste kracht duwde ik Fred boven water, waarna ik er zelf uitgeput achteraan zwom. Meteen voelde ik een aantal armen om me heen, die me uit het water trokken. Een warm lichaam plakte zich tegen me aan en zuchtte opgelucht. Ik keek even op en zag dat George me opgelucht aankeek, terwijl hij ook zijn tweelingbroer in onze omhelzing trok. Ik keek even verder om me heen en zag dat Viktor ook al aan de kant zat, met Hermione naast zich. Ook Fleur zat al aan de kant, maar die keek allesbehalve opgelucht. Meteen wendde ze zich tot mij.
‘Is Gabrielle nog dáár?’
De tranen stonden in haar ogen en het viel me meteen op dat ze “daar” zei alsof het een verschrikkelijke ziekte was; ik was niet de enige die de duistere energie gevoeld had. Ik kon niet de enige zijn. Ik knikte spijtig naar haar, waarna ze haar schouders liet zakken. Een eenzame traan verliet haar schouders en ik sloeg mezelf mentaal voor mijn hoofd; ik had haar mee moeten nemen.
‘Je bent tweede, Fleur heeft het niet gehaald,’ vertelde George me.
Ik knikte even en keek naar Fred. Langzaamaan kwam hij weer bij van zijn vreemde betovering en ik zag dat hij ook begon te rillen van de kou. Snel pakte ik een deken, die overal neergelegd waren, en sloeg hem om hem heen. Hij glimlachte even en mompelde iets, wat ik kon verstaan als “Eve”. Ik glimlachte vertederd en pakte zijn hand vast, waarna hij zwakjes zijn duim over mijn hand liet gaan.

Na enkele minuten, wat voor mijn gevoel wel eeuwen leek te duren dankzij de verschrikkelijke spanning, kwamen er ineens twee lichamen boven water drijven; Ron en Gabrielle. Meteen was er een opgeluchte gil van Fleur te horen. Ook de tweeling zuchtte opgelucht, bij het aanzicht van Ron. Een seconde daarna kwam Harry bovengedreven; uitgeput en al. Ook hij werd uit het water getrokken, waarna Fleur hem direct omhelsde. De jury begon meteen te overleggen, maar veel aandacht had ik er niet voor. Mijn ogen waren gericht op mijn “belangrijkste bezit”, genaamd Fred. Het was me wel duidelijk geworden dat niet alles voor altijd was, ik kon Fred ieder moment kwijtraken, wanneer ik het niet verwachtte. Ik vreesde voor dat moment, het kon sneller zijn dan gedacht, in mijn situatie.
‘Alles oké?’ vroeg Fred bezorgd.
‘Ja, ik was even in gedachten verzonken,’ mompelde ik.
‘Zeker dat alles goed is?’
‘Er is niets aan de hand,’ verzekerde ik hem.
Ik glimlachte even geforceerd naar hem en legde toen mijn hoofd op zijn borst.
‘Hey Fred?’ glimlachte ik.
‘Ja?’ zei hij wantrouwend.
‘Je bent echt zwaar.’
‘Pardon?’ zei hij zogenaamd beledigd, terwijl ik aan zijn stem hoorde dat hij het wel leuk vond –deels omdat de depressieve sfeer nu even weg was.
‘Het is niet echt een pretje om jou door een meer heen te sjouwen,’ lachte ik.
‘Zo praat je niet tegen je belangrijkste bezit, hè?’ waarschuwde hij me, ‘En misschien moet je eens gaan sporten, spierballen kweken enzo.’
Hij kneep even lachend in mijn slappe bovenarmen en keek me toen sceptisch aan.
‘Ik had je op die bodem van het meer moeten laten,’ zuchtte ik.
Hij prikte me in mijn zij, waarna ik meteen opsprong. Hij liet zich bovenop me vallen en ik deed alsof ik stikte. Waarschuwend keek hij me aan en ik begon te grinniken. Hij drukte liefdevol zijn lippen op de mijne en ik bedacht me dat ik dit niet zou kunnen missen. Ik was gewend geraakt aan de gekke tweeling in mijn buurt, vooral Fred. Toch voelde ik aan dat dit niet voor altijd zou duren; er was iets van plan om te gebeuren. Er zat iets goed fout dit jaar..