Chapter 17
-Jamie Darvill-
Griffin en ik liepen naar mijn huis toe, want ineens had ik echt enorme hoofdpijn gekregen! Wat ik raar vond maar jah.
'Denk je dat het gaat?' vroeg Griffin bezorgt en ik keek hem aan met mij "waar heb je het over" blik.
'Ja hoor moeder.' Griffin moest gniffelen en ze namen afscheid van elkaar.
Ik deed de duer dicht en liet me in mijn grote hangstoel vallen. Eigelijk was het een lees stoel, maar ik las bijna nooit. Maar hij zat wel lekker!
Ik wreef over mijn voorhoofd heen en deed mijn ogen dicht.
Zo zat ik een hele tijd terwijl ik steeds verder in slaap viel, ook al was het pas begin van de avond.
Midden in de nacht schrok ik wakker.
Ik zat nog steeds op de stoel en had zojuist de raarste droom ooit gehad. Ik droomde dat we in een bootje zaten, en met we bedoelde ik mezelfs, Griffin, Percy, Annabeth en Olive. We zaten midden op een meer met om ons heen alleen maar mist, toen ineens Percy uit de boot geslingert werd door iets, en daarna Olive. Annabeth was er ineens niet meer en alleen Griffin en Ik bleven over. We stonden in aanvals positie alleen we zagen en hoorde helemaal niets. Letterlijk niets, zelfs niet onze eigen ademhaling.
Ik draaide me om en ineens was Griffin ook verdwenen. Ik schreeuwde zijn naam, alleen er kwam nergens een antwoord. Toen kwam er ineens een soort wezen uit het water en opende zijn bek naar me. In de bek zag ik mijn vrienden dood liggen. Toen werd ik wakker.
Mijn hoofdpijn was gelukkig wel verdwenen. Ik stond op en liep naar buiten.
Ik haalde diep in en uit en begon wat te lopen.
Alles in het kamp sliep, en de fakkels wierpen deze nacht maar weinig licht op de paden.
Maar gelukkig wist ik waar ik moest lopen, dus ik liep regelrecht naar de plek waar ik Griffin voor het eerst ontmoet had.
Het was goed afgelegen van het rest van het kamp, net zoals het strandje. Dit was ook bij het meer, alleen was het geen strandje, maar grote rotsen, die zo'n 14 meter boven het meer uitstaken.
Ik ging op de rand zitten en liet mijn benen hangen.
14 Jaar geleden zat ik hier ook, en toen heb ik Griffin ontmoet.
Ik keek over het meer, waar deze keer heen overkant was, zo ver was het.
Ik weet niet hoelang ik daar gezeten heb, maar ineens hoorde ik mijn vader. In mijn hoofd. Hij fluisterde mijn naam en ik opende mijn ogen, die ik dicht had gedaan.
Ik zag hem niet, maar ik had hem wel degelijk gehoord.
Voor me ontstond er ineens een grote mist wolk. Ik had het nog nooit gezien, maar was er ook weer niet bang voor.
Uit de mist, die steeds roder werd, zag ik mijn vader Hermes.
Ik heb hem niet vaak gezien, en vroeg me daarom ook af waarom hij nu ineens voor me verscheen.
'Jamie.' zei hij ,maar ik keek hem alleen vol verbazing aan.
'Ik heb je hulp nodig, waarbij je je kan bewijzen dat je een held bent.' ging Hermes verder en ik wist het ineens.
Goden gaven hun kinderen, zoals ik dus, soms opdrachten. Een soort questen. En als je die goed doorstond, werd je een held. Tenminste... dat zeggen ze.
Mijn broer Luke moest ooit van onze vader een gouden appel proberen te veroveren.
Ik keek mijn vader nog steeds aan en antwoorde; 'Wat moet ik doen dan?'
Mijn vader glimlachtte, waardoor ik wat rustiger werd.
'Je moet de Sineren verslaan.' zei Hermes.
'Waar zijn die dan?' vroeg ik zonder erbij na te denken.
'Dat moet je helaas zelf uitzoeken.' zei Hermes.
Ik keek hem nog even aan maar knikte toen goedkeurend.
Toen verdween Hermes... als sneeuw voor de maan in dit geval.
Ik betraptte mezelf erop dat ik vergat adem te halen. Dit was de eertse keer dat ik mijn vader zag!
Ik schudde mijn hoofd en wilde redelijk na blijven denken. Maar alle gedachten liepen over elkaar heen en ik kon er geen wijs uit komen.
En wat doe ik als ik niet meer weet wat ik moet doen... ik ga naar Griffin!
Dus ik begon te rennen...
Reageer (1)
Omg, Snel weer veder
1 decennium geledenXOXOX(cool)