026.

“Get out” sis ik bozer dan de bedoeling is naar de drie jongens. Met z’n vieren staan ze van een afstandje met hun mond open toe te kijken. Snel leg ik het vest weer over haar armen heen en boos loop ik op de rest af. “I said get out!” herhaal ik nog een keer. Drie paar ogen kijken me bang aan “guys, she needs some privacy. We’ve all seen it and now we all know it but please. I don’t want all of us to be here when she wakes up.” Louis is de eerste die in beweging komt, hij slaat zijn armen om de jongens heen “come we’re going to my room. I don’t think we’ll be getting much sleep.” Mompelt hij terwijl hij ze naar zijn slaapkamer duwt. Dankbaar kijk ik hem aan en hij knikt als teken dat het goed is “just let us know if we can do anything” ik beloof dat ik dat zal doen.

Liam zit op zijn knieën naast Isa en voorzichtig dept hij met een washandje op haar hoofd. Zuchtend laat ik me er naast vallen. Bezorgd kijk ik naar het levenloze lichaam en voorzichtig pak ik haar handen vast. Vinger voor vinger probeer ik haar vuisten los te maken. In stilte verzorgen we haar, beide bang om de stilte te verbreken, bang om erover te praten. “there is one positive thing, it looks like these are all old” fluistert Liam na een tijdje opgelucht. Mijn ogen laat ik voorzichtig over haar armen glijden en ik knik. Het is pijnlijk om de littekens te zien die iemand bij zichzelf gemaakt heeft. Het was al duidelijk dat ze niet met haar gevoelens om kan gaan, ieder ander mens had er over gepraat. Maar Isa had er voor gekozen om helemaal niet meer te praten en alles op te kroppen. Ze is zelfs weg gevlucht uit Nederland maar dit had ik niet verwacht. Ondanks dat de pijn duidelijk van haar gezicht af te lezen is heb ik de afgelopen dagen toch gemerkt dat ze er wel alles aan doet om vrolijk te zijn, vooral naar de buitenwereld toe. Ik zou zo graag willen weten wat er in haar omgaat, wat er precies is gebeurd maar ik weet dat ik geduld moet hebben. “i’m gonna talk to her tomorrow. I’m done waiting, she really needs help” zeg ik tegen Liam die begrijpend knikt. “Promise me you will not force her to tell you anything”

Een half uur later ontspant haar lichaam en vallen haar ogen dicht, voor een moment raak ik in paniek tot ik zie dat ze nog gewoon ademt. Ze is in slaap gevallen. “i’ll take her to my bed. I’m not gonna leave her alone” zeg ik terwijl ik haar optil. Liam knikt en loopt voor me uit om de deuren open te houden. “i’ll tell the boys they can go back to sleep. Call me if you need me” fluistert hij nog voordat hij de deur achter zich dicht doet. Twijfelend sta ik voor het bed, moet ik haar omkleden in een pyjama van mij of zal ik haar zo laten liggen. Uiteindelijk kies ik er maar voor om haar zo te laten liggen, ze heeft toch al een joggingbroek aan. Zuchtend laat ik me naast haar vallen. Door alles wat er vanavond is gebeurt ben ik helemaal uitgeput, toch lukt het me niet om meteen in slaap te vallen. Ik trek haar dicht tegen me aan zodat ik haar goed kan beschermen. Tegen de demonen in haar hoofd kan ik op dit moment niks doen maar ik ben vastbesloten om haar ook daar voor te beschermen.