Forgive, not Forget

'I'm home!' Riep ik door het huis. Ik neuriëde mee met het liedje dat opstond op mijn IPod. Ik liep door naar de woonkamer en plofte mijn boodschappentas op de tafel. Ik legde mijn IPod er naast en draaide me om naar de bank. Ik bleef bevroren op mijn plek staan. Ik staarde recht in de donkerbruine ogen van Sam Uley. 'Wat doe jij hier? Waar is Paul?' vroeg ik kil. 'Paul..is even weg.' Ik vertrouwde het niet. 'Wat heb je met hem gedaan?' 'Niks, niks.' Ik keek hem aan. Hij leek niet te liegen. 'Wat doe jij hier dan?' 'Ik kom..Ik kom..' Hij stond op en liep op me af, hij stak een hand naar me uit. Ik deed snel een paar stappen naar achter. 'Ik kom sorry zeggen. Voor wat ik zei. Ik kom sorry zeggen omdat ik het jou en Paul zo moeilijk heb gemaakt. Dat ik zo dom deed.' Bij elk woord dat hij zei kwam hij een stap dichterbij. Ik stond daar, door stomheid geslagen. Hij raakte met zijn hand mijn arm aan en ik knikte. 'Oké, ik vergeef je.' zei ik rustig. 'Oh, wat ben ik blij. Ik dacht dat je-' 'Ik vergeef, maar dat betekent niet dat ik het vergeet. Ik vergeef je het alleen voor Paul.' Hij knikte begrijpend maar keek toch teleurgesteld. 'Dat snap ik. Dag, Lizzie.' 'Dag, Sam.'