H26 The Battle

Op een grote ijsrots, zo vervoerde we onszelf naar de verzamelplaats van ons leger. Eline, Gwendolin, Rosa en ik bestuurde de ijsrots. Als je zou zeggen dat dit ons leger zou zijn, dan zou je het zo geloven. Op de ijsrots stonden: de leiders met hun wachters, alle 5 de kinderen met hun twee wachters en mijn ouders. Ik vroeg me af hoeveel mensen er op ons stonden te wachten die het leger vormde. ‘We zullen er over 10 minuten zijn’ zei Gwendolin tegen ons. Zo langzamerhand werd ik nu toch wel zenuwachtig. Alsof mijn moeder mijn gedachtes kon lezen kwam ze naast me zitten. Ik was even gestopt met sturen zodat ik even tegen mijn moeder aan kon zitten. ‘Maak je geen zorgen’ zei ze terwijl mijn hoofd in haar schoot lag. ‘Alles zal goed komen, hoe dan ook’. Ik keek haar aan en ze glimlachte naar me. ‘Ik hou van je mama’ zei ik. ‘Ik ook van jou Odin. Ik ook van jou’. ‘We zijn er’ zei Gwendolin. Ik keek op en van verbazing viel mijn mond open. Van een afstand leek het alsof er 5 verschillende kleuren rijen waren opgesteld. Maar toen we dichterbij kwamen zagen we meer dan honderd mensen staan. Ik zag stuurders van alle elementen. We stapten met z’n allen van de ijsrots af en toen we voor het leger stonden bogen ze allemaal voor ons. Mijn ouders gingen tussen de aardestuurders staan. ‘Fijn dat jullie allemaal gekomen zijn’ sprak Gwendolin. ‘Hopelijk zal vechten niet nodig zijn, maar daar ga ik niet vanuit. We hebben heel weinig, dus we vertrekken nu meteen’. De woorden van Gwendolin waren kort maar krachtig. De leiders liepen elk naar hun eigen element en gingen voor de groep staan. Toen kwamen ze allemaal in beweging. Wij besloten om ons op te splitsen en elk bij een element te voegen. Ik besloot om me bij Casandra aan te sluiten. Rodi ging bij Nodis en Samuel staan, Claire ging bij Marina staan, Eline ging bij Gwendolin staan en Marcha ging bij Cleveron staan.

‘Hoe ver is het nog ongeveer lopen?’ vroeg ik aan Casandra. ‘Nog ongeveer 5 minuten, we zijn er bijna’ zei Casandra. Toen ineens stopten waterstuurders met lopen, in opdracht van Gwendolin. ‘We moeten hier stoppen, alleen de leiders en de kinderen gaan nu verder. De mores en de geestendrijvers mogen ons niet zien. Zo gauw we zien dat het er fout aan toe gaat, komen we jullie halen’. Het leger bleef stil staan en de leiders deden allemaal een paar stappen naar voren en liepen vervolgens naar elkaar toe.

‘Ik hoop echt dat we niets hoeven te doen’ zei Gwendolin. ‘Dat zou ons veel levens sparen’. ‘De elementen zouden anders uitsterven, als we nu niets zouden doen’ zei Marina. ‘En mijn handen jeuken om te vechten tegen die verschrikkelijke mormels’. ‘Die van mij ook’ zeiden Nodis en Samuel tegelijkertijd. ‘Daar is het!’ zei Gwendolin nu op een zachtere toon. We stonden voor een groot complex met allerlei lelijke hutjes die ieder moment op instorten stonden. Aan de andere kant zagen we een grote grijze massa, die klaar was voor de aanval. Toen ineens kwam de grijze massa in actie, maar tegelijkertijd ging er een soort alarm af. Honderden mores rende uit hun hutten om te kijken wat eraan kwam. Mijn mond viel open toen er maar mores uit de hutten bleven stromen. De geestendrijvers kwamen in actie en sprongen tussen de mores, waarmee het gevecht was begonnen. Alleen de 7 zussen bleven nog staan. Pas toen de voorste zus, ik schatte dat dat Nimfea was, in beweging kwam volgde de andere zussen ook. Tegelijkertijd kwam Moremando ook zijn grote hut uit. Met een grote sprong stonden de zussen rondom Moremando. Moremando hield zijn handen boven zijn hoofd en vanuit de hemel kwamen zwarte bliksemschichten naar beneden, waardoor alle 7 zussen de lucht invlogen. ‘Dit is niet goed’ zei Gwendolin. ‘Met een klap heeft hij alle zussen tegen de grond gewerkt’. ‘Op naar ons leger’ zei Marina. Snel renden we terug naar ons leger.

Toen we bij ons leger aankwamen nam Gwendolin gelijk de leiding. ‘Het ziet er zeer ernstig uit. Maak je klaar voor een heftig gevecht!’ schreeuwde Gwendolin. Gelijk kwamen alle stuurders in actie. Voorop rende alle luchtstuurders samen met Marina en Claire. Toen we bij het kamp aankwamen zagen we dat de geestendrijvers flink aan het vechten waren. De zussen namen het alle 7 op tegen Moremando en werden regelmatig tegen de grond geslingerd. Ik zag dat de geestendrijvers onzichtbare stoten konden geven tegen de Mores. Marina opende de aanval.

Marina vloog de lucht in hief haar armen omhoog. Een harde wint kwam aanzetten en voor haar vormde zich een grote cycloon die ze op de mores afstuurde. De ogen van de geestendrijvers plus de zussen schoten gelijk naar ons toen ze zagen dat wij hun kwamen helpen. Als tweede vielen Nodis en Samuel tegelijkertijd aan. Ze hielden elkaars handen vast en vormde een mega grote vuurbal die ze op Moremando afstuurde. Cleveron trok twee reusachtige metalen ballen uit de grond. Razend snel vermenigvuldigde de ballen zich in kleinere ballen en uiteindelijk in kogels. Hij vuurde de kogels af op de mores, die allemaal terplekke door op de grond vielen. Gwendolin hief haar armen en een reusachtige golf dook op en overspoelde heel het kamp. Casandra nam een aanloop en sloeg met haar vuisten op de grond. Overal waar mores stonden kwamen aardpilaren uit de grond. Een zwarte massa van mores vloog door de lucht. Heel het leger begon nu ook te vechten. Ik stond samen met Claire, Rodi, Marcha en Eline toe te kijken hoe het gevecht er aan toe ging.

‘De zussen zien er sterk uit’ zei Marcha. ‘Vooral Nimfea’ zei ik. ‘Die is pas een keer tegen de grond aan gewerkt’. Toen ineens kwamen er verschillende mores op ons af. ‘Here we go’ zei Rodi. Hij gaf verschillende stoten van een afstand tegen de mores. Verschillende bezweken het terplekke, andere ontweken ze en sprongen op ons af. Twee werden doorboord door mijn ijspunten die ik had gecreëerd. Andere kregen verschillende stoten lucht tegen zich aan van Claire en Eline. Marcha hield haar handen naast zich en uit de grond schoot een boemerang van metaal die ze met een onnatuurlijk harde afzet richting de mores stuurde. Verschillende vielen meteen neer, andere vlogen meters door de lucht. Ik keek naar Eline en knikte toen. Tegelijkertijd stuurde we een grote straal water om ons heen en vormde samen twee grote draaikolken waar we bovenuit kwamen. We gingen op de mores af en bevroren er zoveel mogelijk. Claire, Rodi en Marcha kwamen erachter aangerend en vermoordden de mores die bevroren waren. Ik zag dat mijn ouders het moeilijk hadden en omringd waren dus ik stuurde mezelf naar hun toe en bevroor alle mores om hun heen. Ik stuurde de draaikolk tot een grote golf en stuurde die op alle mores af. ‘Goed gedaan lieverd’ zei mijn moeder. Ik keek naar de leiders die ook flink bezig waren om mores te vermoorden. Een felle kreet was te horen en ik zag nog net dat alle 7 de zussen tegen de grond aan werden gewerkt, en hard ook. Ze kwamen een lange tijd niet meer overeind. De 5 leiders besloten zich nu met Moremando te gaan bemoeien. Verschillende kogels, ijspegels, rotsblokken, vlammen en luchtstoten gingen richting Moremando maar hij ontweek ze allemaal. Hij hield zijn handen voor zich en verschillende zwarte bliksemstralen kwamen uit zijn vingertoppen, waarmee de leiders naar achteren werden geschoten. Moremando lachte en haalde een groot mes tevoorschijn. Het was een zwarte kromme mes met een rood handvat. Hij hield zijn mes en wilde het in Gwendolin steken. ‘Onze beurt!’ riep ik tegen de andere 4. Eline en ik vormde weer een draaikolk om ons heen en schoten waterstralen op Moremando af. We rende snel op hem af en begonnen met aanvallen. Eline en ik werden gelijk door zwarte bollen door de lucht geschoten. Marcha stuurde een metalen paal waarmee ze begon te vechten. Al snel was haar paal meters van haar verwijderd en vloog ze door de lucht. Rodi creëerde een vlammenzee en vuurde die op Moremando af. Hij hield het tegen met een zwartschild en vuurde die op Rodi af. Ook Claire werd tegen de grond aan gewerkt. Ik wilde opstaan maar op een of andere manier had Moremando mij licht verlamd. Hij kwam dreigend met zijn mes op me af. Hij hield het vlak boven mijn hoofd. ‘Durf mijn zoon is aan te raken!’ schreeuwde mijn vader. Hij stuurde verschillende rotsblokken op Moremando af die hij met gemak ontweek. Ook mijn moeder sprong op Moremando af en verkocht hem een dreun met een rotsblok. Even was Moremando zijn oriëntatie kwijt. Een straal bloed droop over zijn gezicht. ‘Rotwijf!’ riep hij keihard. Hij nam een aanloop en sprong op mijn moeder af. Hij hield zijn mes boven zijn hoofd en stak het volop in mijn moeders buik. ‘NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!’ schreeuwde ik. Met alle kracht die ik in me had pakte ik het mes uit mijn zak die ik had gekregen van mijn vader en gooide die met een onnatuurlijke kracht naar Moremando, die hier niet op voorbereid was. Als gevolg trof het mes hem volop in zijn hoofd. Hij schreeuwde het uit en kleine scheurtjes bedekte heel zijn lichaam. Daarna knalde hij uit elkaar met een oorverdovend geluid.

Ik zag hoe mijn moeders ogen groot werden en hoe ze achterover viel en met haar hoofd tegen de grond aan knalde. Mijn vader sprong gelijk om haar af en legde haar hoofd op zijn schoot. Hij keek hoe zijn vrouw eraan toe was en barste in tranen uit. Toen ik eindelijk weer meer gevoel in mijn lichaam had stond ik op en rende op mijn moeder af. Mijn moeders ogen keken mij aan en ze schonk mij nog een laatste glimlach. Daarna werd haar blik koud en staarde ze in de verte. Ik zakte door mijn knieën en ging naast mijn moeder zitten. Ik barste in tranen uit en voelde dat mijn vaders hand mij vast hield.‘MAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAM!’

Ik hoorde meerdere mensen achter me snikken, maar daar schonk ik geen aandacht aan. Ik was zojuist mijn moeder veloren en het voelde alsof er een gapend gat in mijn borst zat. Terwijl kwam er rust over het strijdveld. De zwarte tekens op de polsen van de mores veranderde langzaam weer terug in de tekens van de elementen. Iedereen die half verlamd was stond weer op. Ik voelde dat iemand mij omhoog trok, ik gokte mijn vader. Hij bleef mij vasthouden, ook al stond ik allang op mijn benen. Ik had uitzicht op de zussen die tegenover de leiders stonden. Ik zag blikken van de leiders die ik herkende, pure haat. Nimfea keek mijn kant op en keek mij met een vuile blik aan. Ik besloot er geen aandacht aan te geven en begroef mijn gezicht in mijn vaders armen.

‘We hadden nog zo gezegd dat we GEEN hulp hoefden’ zei Nimfea. ‘Dat was ook erg te zien’ zei Gwendolin. ‘Onthoud dit goed, ook al heeft Odin Moremando verslagen, wij zij en blijven de heersers over Omanus. Ik wil niet dat jullie ons nog langer in de weg staan’. De zussen riepen alle geestendrijvers bij elkaar en vertrokken. Ik zag hoe mijn moeder weg werd gedragen door verschillende aardemeesters. Ook voor ons was het tijd om weer terug te keren naar het metaallandschap.