Revalideren en snel naar huis

Drie weken later...

Na een coma van tweeënhalve week wordt Garuda nog behandeld in een ziekenhuis. Hij heeft nog niet gesproken. Hij wil niets zeggen. Het enige wat hij wil is op kracht komen en ontsnappen. Terug naar Amerika.
Garuda is nu al drie dagen bezig met oefeningen om terug op kracht te komen.
Het lukt hem allemaal goed. Hij is van plan om vanavond weg te gaan.

Die avond wordt zijn deur dicht gedaan en het licht gaat uit. Hij ligt alleen op een kamer en het raam staat nog open. Hij gaat uit bed en maakt het raam helemaal open. Makkelijk kan hij dan wegsluipen.
Op de parkeerplaats van het ziekenhuis zoekt hij naar een auto. Hij vindt een goede en breekt het glas. Gelukkig is het er één zonder alarm. Hij stapt in de auto en ontsteekt hem.
Dan rijdt hij weg. Hij rijdt eerst Nica uit. Dan rijdt hij verder en verder. Op een moment komt hij bij een groot hotel aan, aan de rand van de snelweg. Daar gaat hij heen.
Het is dan al middernacht en hij gaat naar de zijkant van het hotel. Daar klimt hij omhoog en kijkt door het raam. Hij kan nog net zien dat desbetreffende persoon die in de kamer verblijft weg gaat. Zachtjes schuift Garuda het raam open en gaat naar binnen. De bewoner is een man. Dat komt goed uit. Garuda heeft nog een ziekenhuis pyjamabroek aan en een shirt. Uit de kast van de man kan hij een goedpassende broek en shirt vinden. Ook pakt hij nog een jas en dan kleedt hij zich snel, maar geluidloos om.
Opeens hoort hij dat er iemand de kamer in komt. Zo snel als hij kan verstopt hij zich in de badkamer. Hij hoort dan de voetstappen zijn kant op komen. Garuda balt zijn vuist en als de deur opengaat ziet hij dat er een man met een pak aan en een stropdas om in de opening staat. De man zegt dan iets wat Garuda niet kan verstaan.
Zonder enige twijfel slaat Garuda de man op zijn neus en die valt in één keer om. Garuda voelt in zijn nek. Hij leeft nog. Gelukkig is hij niet dood. Garuda wil opnieuw beginnen en als het kan zonder doden.

Hij voelt in de jas van de man en vindt autosleutels en een portemonnee met Amerikaanse dollars erin.
Garuda gaat via het raam weer naar buiten en gaat naar de parkeerplaats toe. De man heeft een auto met een knopje om automatisch de deuren te laten vergrendelen.
Garuda drukt erop en verderop reageert een auto erop. Garuda staat ervoor en ziet dat het een Mercedes is.
Dan gaat hij weer verder.

Hij gaat naar het vliegveld. Er zit ongeveer zevenhonderd dollar in de portemonnee van de man.

Na een tijdje rijden komt hij bij het vliegveld. Hij parkeert de auto en loopt naar binnen. Gelukkig praten ze in letland bijna hetzelfde als in Rusland. Dan kan Garuda tenminste verstaan wat er wordt gezegd.
Hij boekt een enkele reis naar New York en dan loopt hij naar de plaats waar hij dadelijk op het vliegtuig moet stappen.

Het voelt nu voor Garuda alsof hij nu op het vliegveld in Mexico wacht op zijn vliegtuig om terug te gaan naar huis. Alleen zit er een gat van negen jaar tussen. Garuda heeft negen jaar moeten inleveren. Dat is ontzettend veel.
In het vliegtuig kijkt Garuda constant naar buiten. Hij kan niet wachten om weer thuis te zijn. Om iedereen weer te zien en om ze in zijn armen te sluiten. Negen jaar van haat en verdriet. Garuda heeft zoveel moord en doodslag gezien. Er zijn in deze negen jaar gewoon geen leuke of goede dingen voor hemzelf gebeurd.

Op het vliegveld van New York loopt Garuda naar buiten.
Meteen voelt Garuda de hitte van New York. Het is zomer en dat is even een omschakeling. Van de kille kou uit Rusland naar de warme zomer in Amerika.

Garuda gaat direct naar een taxi en die brengt hem naar het centrum.
Onderweg herkent Garuda veel van vroeger. Er komen allerlei beelden in hem op. Beelden van vroeger. Hoewel Garuda opgestoomd is en al heel veel heeft meegemaakt, is hij helemaal aan het trillen.

Als ze in het centrum komen weet Garuda weer de weg. Het herkent alles weer. Het is alsof hij hier nooit is weggeweest.
Hij betaalt de taxichauffeur en gaat te voet verder.
Alles komt in hem op. Langs de supermarkt, waar hij vroeger met zijn moeder wel eens heen ging. Langs het station waar hij met zijn broer wel eens naar de treinen ging kijken.
Dan komt hij ineens bij de voetbalvereniging waar hij vroeger voetbalde. Door de jaren heen heeft Garuda wel eens een balletje weggetrapt en gevoetbald, maar dat talent dat hij eerst had is natuurlijk wel weg. Wat hij nog wel altijd kan is dat mega schot. Met zijn linkse poot de bal raken met de buitenkantschoen en dan altijd scoren.

Garuda gaat bij de rand van het voetbalveld staan en ziet dat het gewoon een partijtje is voor de lol. Er is geen scheidsrechter en geen publiek. Er staan zeven jongens op het veld.
Na een tijdje te hebben gekeken vanaf de tribunes ziet Garuda de bal op hem afkomen.
Hij blijft heel rustig en als de bal dichtbij genoeg is om hem te vangen, maakt Garuda een snelle hand beweging en pakt de bal. De zeven jongens kijken het aan en dan roept één van hen: ‘You wanna play?’
Garuda loopt van de tribune af en doet zijn jas uit. Hij vraagt dan waar hij moet scoren en bij wie hij is.

Dan begint er een nieuwe wedstrijd. Garuda krijgt een paar keer de bal, maar iedere keer raakt hij hem weer kwijt. Zijn voetentechniek is hij helemaal verleerd. Dan opeens krijgt zijn team een vrije trap.
Twee jongens staan bij de bal en spreken af wie er zal schieten. Dan komt Garuda erbij en zegt: ‘May I try it?’
Eerst kijken de twee elkaar aan, maar dan zeggen ze dat het wel goed is.
Garuda legt de bal nog eens een keer neer en loopt dan achteruit om uit te halen met links. Hij neemt een goede aanloop en lanceert dan de bal met de linkerbuitenkant schoen. Eerst lijkt het erop dat de bal naast gaat, maar dan draait hij verder en gaat in het doel.
Zonder zich te verplaatsen steekt Garuda alleen zijn vuist omhoog.
Dat deed hij vroeger ook altijd als hij scoorde vanuit een vrije trap.
Iedereen staat er even van te kijken, maar dan zegt één van jongens: ‘I don’t believe it.’
Garuda kijkt op en zegt dat hij hem gewoon met de linkerbuitenkant schoen raakte.
‘No, that’s not what I mean.’ zegt de jongen.
Garuda kijkt verbaasd en vraagt wat hij bedoeld.
De jongen kijkt Garuda aan en zegt: ‘I only know one person who shoots like this. And when he scores...he raises his hand, just like you did.’
Garuda begint dan ook beter te kijken en herkent ook iets in de jongen. Dan ziet hij het. Het litteken in zijn nek. Dat had zijn vriend Sonny uit de band ook.
Garuda kijkt vragend en zegt dan: ‘Your scar... Sonny? Is that really you.’
Sonny schokt even en zegt: ‘No way. You are dead.’
Garuda schudt zijn hoofd en zegt: ‘I’m afraid not.’
Beide jongens krijgen tranen in hun ogen en dan zegt Sonny: ‘Donny?’
Donny knikt en dan omhelzen de twee vrienden elkaar.