025.

Moe ga ik die avond naar bed, zuchtend sluit ik de deur achter me en meteen lopen de tranen weer over mijn wangen. Iedereen is zo lief voor me maar op ik trek al die medelevende blikken niet meer. Op dit moment heb ik even de energie niet meer om vrolijk te doen. Mijn ademhaling wordt onrustig en ik probeer rustiger adem te halen. Moeilijk weet ik mezelf uiteindelijk, slepend over de grond op het bed te krijgen. Zin om me om te kleden heb ik niet. Ik duik diep in mijn vest in de hoop dat ik misschien wel helemaal verdwijn. Dat ik voor even kan leven zonder pijn. Ik weet niet hoe lang ik al lig te huilen maar mijn ogen beginnen moe te worden. Elke keer dat ik weer een beetje rustig ben en bijna in slaap val lijkt het alsof alles opnieuw begint. Zachtjes hoor ik de deur open gaan “isa?” hoor ik iemand fluisteren. Verschrikt kijk ik op en meteen stop ik met huilen. De persoon klikt het licht aan waardoor ik zie dat het Harry is. Zijn gezicht gaat van bezorgd naar geschrokken, hij sluit de deur achter zich en komt op me afgerend. “isa” zucht hij nog een keer terwijl hij me in zijn armen neemt. Het is alsof ik helemaal in shock ben, ik heb dit vaker meegemaakt. De pijn wordt dan zo erg dat het me niet meer lukt om te reageren op wat dan ook. Alles wat om me heen gebeurt krijg ik mee, het lukt me alleen niet om te bewegen. Het is alsof mijn hersenen verdoofd zijn door de pijn. Versteend lig ik in zijn armen. Zachtjes wiegt hij me heen en weer terwijl de tranen weer over mijn wangen stromen. Voorzichtig veegt hij elke traan die over mijn wangen rolt weg “we really need to talk tomorrow” fluistert hij tegen mijn haren “but first you should get some sleep.”

Harry POV.
Voorzichtig wieg ik haar heen en weer, de tranen lopen over haar wangen maar ze lijkt verder nergens op te reageren. Eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik hiermee aan moet. Ik kan haar niet alleen laten maar ik weet ook niet wat ik voor haar kan doen. Haar handen zijn spierwit door de vuisten die ze maakt en haar ademhaling blijft ook onrustig. Als het na vijf minuten nog niet beter gaat begin ik zelf ook een beetje in paniek te raken. Ze reageert helemaal niet meer op de dingen die ik tegen haar zeg, ze kijkt alleen maar een beetje doods voor zich uit. Ik grijp met mijn handen naar de zakken van mijn joggingbroek maar ik merk al snel dat ik mijn telefoon op mijn nachtkastje heb laten liggen. Voorzichtig til ik Isa op en ik loop met haar in mijn armen naar de kamer van Liam. Onhandig maak ik de deur open, ik kan niet kloppen omdat ik mijn handen vol heb. “liam” fluister ik zachtjes maar aan het gesnurk te horen slaapt hij. Met grote passen loop ik naar zijn bed waar ik ga zitten zodat ik hem wakker kan schudden. Vermoeid opent hij zijn ogen maar zodra zijn blik op Isa valt zit hij meteen recht op in bed. Bijna struikelend over mijn woorden vertel ik Liam dat ze weer aan het huilen was en dat ik deze keer toch maar naar haar toe ben gegaan “She doesn’t react to anything. She has this weird dead look in her eyes, she keeps crying and she feels so warm. I don’t know what to do” eindig ik wanhopig mijn uitleg. Liam komt meteen in actie “Put her on the couch and take off her vest!” roept hij terwijl hij weg loopt. “I’m getting some wet washcloths to cool her down” hoor ik nog net voordat hij de deur uitloopt. Haastig sta ik op en in een mum van tijd leg ik haar op de bank neer. Voorzichtig open ik de rits van haar vest. Ik trek haar zachtjes tegen me aan zodat haar hoofd tegen mijn borst ligt, langzaam trek ik haar vest uit. Geconcentreerd blijf ik naar haar gezicht kijken in de hoop dat ik een reactie krijg. Een zucht ontsnapt uit mijn mond als ik besef dat dit niet gaat gebeuren. Zachtjes leg ik haar weer op haar rug. Mijn ogen worden groot en een traan loopt langs mijn wang als ik haar armen zie, ze zijn helemaal bedekt met littekens. Zachtjes strijk ik er met mijn vinger overheen alsof ik het moet voelen om te geloven dat ze er ook echt zitten, dat ik het me niet verbeeld. “LIAAMM” roep ik met een schorre stem. Binnen een paar seconde komt Liam de kamer in gerend maar zodra zijn blik op Isa valt stopt hij midden in de kamer. Door mijn eigen tranen heen zie ik dat Liam geschokt in het midden van de kamer blijft staan. “guy’s what is going on” horen we drie slaperige stemmen vanuit de deuropening mompelen.