024.

Met een glimlach op mijn gezicht zit ik op de bank toe te kijken hoe verliefd Louis en zijn vriendin zijn. Het vuurwerk spettert er gewoon vanaf, zoals je al kan raden zit ik natuurlijk weer met mijn tekenboek en een potlood het verliefde koppeltje te tekenen. Eleanor is een heel aardig en lief meisje, ik was een beetje bang voor haar reactie dat ik als onbekend meisje opeens bij de jongens woonde maar ze was heel aardig en nam alle tijd voor me. De tv stond uit toen ik de woonkamer weer in kwam en niemand heeft er daarna nog naar omgekeken gelukkig. “ISA!!” het harde stemgeluid van Louis laat me opschrikken “why are you staring like that?” verbaasd kijk ik hem aan, niet wetend waar hij het over heeft. “you are staring at us, it’s kind of creepy” legt hij uit met opgetrokken wenkbrauwen. De glimlach op mijn gezicht wordt nog groter en met koeienletters schrijf ik “it’s a suprise” op een blaadje dat ik in de vorm van een vliegtuigje netjes naar de twee gooi. Niall komt meteen enthousiast naar me toe en vraagt of ik hem wil leren hoe ik het perfecte vliegtuigje kan bouwen. ‘sure, but first i need to finish this drawing before the two lovebirds are gone’ schrijf ik op het blaadje. Nieuwsgierig kijkt hij over mijn schouder en een “wow” wordt keihard in mijn oor geschreeuwd. Boos kijk ik naar hem om en ik gebaar hem dat hij stil moet zijn.

Knippend met mijn vingers probeer ik de aandacht te trekken van Louis en Eleanor als ik klaar ben met de tekening. Na vijf minuten geef ik het op en gooi ik mijn potlood recht op hun gezichten. Boos kijkt Louis mijn kant op en met mijn grootste lach zwaai ik naar hem. Ik hou het blaadje met ‘the suprise is ready’ dat ik net geschreven had omhoog. “and that’s why you have to interrupt our private time?” bromt hij een beetje chagrijnig. Fronsend kijk ik hem aan maar ik besluit de tekening maar gewoon te laten zien. De monden van Louis en Eleanor vallen tegelijk open en verbluft zitten ze op bank. Ik schuif de tekening via de tafel naar ze toe en sta vervolgens op om naar het balkon te gaan. Ik heb even tijd nodig voor mezelf en aangezien Harry nog steeds op mijn kamer ligt te slapen is dit de enige plek waar ik even alleen kan zijn.

Met mijn gebroken voet op het tafeltje en mijn andere voet opgetrokken tuur ik in de verte. De tranen branden achter mijn ogen. Er is niets speciaals te zien, ik zit gewoon ver weg in mijn gedachten starend in het niets. Alleen ik en mijn gedachten, alleen ik en mijn pijn. Het geluid van de schuifdeur die open gaat haalt me terug naar de werkelijkheid. Langzaam kijk ik om waar Zayn in de deuropening staat “Do you mind if I join you?” vraagt hij zwaaiend met zijn pakje sigaretten. Ik schud mijn hoofd en staar dan weer recht voor me uit. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat Zayn het pakje naar me uitsteekt en dankbaar haal ik er een sigaret uit. Hij helpt me met het aansteken en genietend blaas ik de rook uit terwijl ik mijn kin op mijn knie laat rusten en in de verte staar. Zeker een half uur zitten we zo voor ons uit te staren zonder dat een van ons iets zegt. Normaal kan ik niet goed tegen de stilte maar op de een of andere manier heeft Zayn een geruststellende werking op me. Hij straalt kalmte uit, hij weet wanneer hij zijn mond moet houden maar ik denk wel dat hij er voor me is als ik hem nodig zou hebben. Ik leg mijn wang op mijn knie en kijk naar Zayn die in de verte staart. Hoewel de tranen nog steeds achter mijn ogen branden verschijnt er toch een klein glimlachje want voor het eerst in al die jaren heb ik het gevoel dat ik er deze keer misschien wel een keer uit ga komen. Misschien kan ik dankzij deze jongens weer een beetje gaan genieten van het leven.