Fifty-eight.

Langzaam open ik mijn ogen. Enorme hoofdpijn en steken verwelkomen me als ik recht in de felle zonnestralen kijk. Ik knipper een paar keer om er aan te wennen. Dan valt mijn blik op de arm die om me heen geslagen is. Ik volg de arm richting het lichaam waar het aan vast zit. Mijn ogen vinden een prachtige bos krullen. Een steek gaat door me heen. Alles komt terug. Hoe ik hem gezien had, samen met... Ik slik. Hoe ik daarna in paniek naar de badkamer was gerend, de slaapmiddelen in mijn tas had gepropt en het dakterras had opgezocht. Hoe ik nog afscheid had genomen van Londen. En hoe ik toen dacht er een eind aan te kunnen maken. De tranen verlaten mijn ooghoeken. Ik heb gefaald. Ze zullen me haten. Haten, omdat ik toch niet dood bent. Omdat ik te zwak ben er een eind aan te maken. Omdat ik helemaal niks kan, niet eens mezelf om het leven brengen. Wat voor zwakkeling ben ik wel niet! Ik staar naar mijn handen. Ze zijn gelig en bleek, en er zit een infuus aan beide armen. Nog meer tranen wellen op. Ik zie er vreselijk uit. Ik veeg voorzichtig een pluk haar uit Harry’s gezicht. Zijn ogen zijn nog steeds gesloten en hij ademt rustig. Zijn wangen zijn betraand. Waarom heeft hij gehuild? Hij houdt duidelijk niet meer van me, anders zou hij niet met Louis... Toch? Ik zucht en sla zijn arm van me af. Ik draai mijn benen uit bed en probeer op te staan. Wankelend grijp ik naar de bedrand om niet om te vallen. Pfoew, dat valt nog niet mee! Hoelang heb ik hier gelegen? Ik neem het infuuskarretje mee en strompel naar het raam, waar ik op een stoel ga zitten. Ik staar strak voor me uit naar buiten, zonder eigenlijk echt te kijken naar wat ik zie. Een voorzichtige traan stroom langs mijn wang naar beneden. Ik ben een grote mislukking. Alles wat ik doe gaat fout. Ik wou dat ik nooit geboren was.