Chapter 28

Het was inmiddels zondag, ik was op weg met Emily naar de wedstrijd van Ajax, ze moesten uit tegen Excelsior. Een bijzondere wedstrijd verwachtten we niet, maar natuurlijk moedigden we ze even aan.
“Ga je vanavond nou ook nog mee trouwens?” vroeg ik toen aan Emily.
“Ja, Greg en ik wilden wel mee ja,” antwoordde ze.
“Gezellig.” We liepen het stadion binnen en gingen naar onze plaatsen die Chris en Greg speciaal voor ons geregeld hadden. Hier zat ook de vriendin van Kolbeinn, ze keek tamelijk verveeld. Ze trapten af en al snel werd er gescoord door Derk, een prachtige goal in de kruising, we sprongen op en schreeuwden en juichten hard. Ik zag Chris lachen, ik hoopte dat hij ook zou scoren. Vlak voor de rust scoorde Chris inderdaad, geen mooie goal, maar het was een goal. Ik juichte minstens dubbel zo hard.
“Zal ik even wat drinken halen?” vroeg Emily toen. Ik knikte en bleef zitten. Mijn gedachten dwaalden af naar Denemarken, ik had er zoveel zin in. Mijn ouders vonden het ook heel erg leuk, ze waren bijna jaloers. Ik was ook best wel benieuwd naar de zus van Chris, ook naar zijn ouders trouwens. Al konden deze mensen bijna niet onaardig zijn, na alles wat ik van Chris had gehoord was dat eigenlijk onmogelijk.
“Hé dromer,” hoorde ik Emily zeggen, “hier.” Ze gaf me mijn drinken en kwam toen weer naast me zitten.
“Waar dacht je aan?” vroeg ze. Ineens bedacht ik me dat ik het nog helemaal niet aan Emily had verteld.
“Ik ga volgend weekend met Chris mee naar zijn ouders in Denemarken!” zei ik enthousiast.
“Wauw! Wat leuk!” riep Emily blij. Ik knikte hevig.
“Hoe lang?”
“Ik geloof van donderdag tot en met zondag,” antwoordde ik.
“Oh echt leuk zeg! Kun je eindelijk zijn ouders ontmoeten, en zijn zus, toch?”
“Ja, ik ben echt benieuwd.”
“Snap ik,” zei Emily begrijpend. De spelers kwamen weer het veld op en iedereen begon weer te zingen en te juichen. Naar mijn mening zag Chris op zijn best uit in zijn voetbalkleren, wauw!
“Vind jij Chris ook het leukst er uit zien in voetbalkleren?” vroeg Emily toen, alsof ze gedachten kon lezen.
“Ja, kun jij gedachten lezen? Ik dacht er net aan,” antwoordde ik.
“Nee, alleen toen Greg het veld opliep viel het me op dat hij er zo het leukst uitziet,” zei Emily lachend, ik lachte ook. Toen de tweede helft begon concentreerden we ons weer op de wedstrijd die nog weinig soeps was. Ajax viel wel aan maar kwam niet meer tot scoren. Toen de wedstrijd afgelopen was gingen we weer naar huis, daar kleedden Emily en ik ons om.
“Ik heb dit eigenlijk best wel gemist de laatste tijd,” bekende Emily toen.
“Wat?”
“Nou, dat opmaken en zo voordat we uitgaan, sinds die jongens er zijn doen we zoiets nooit meer,” antwoordde ze.
“Klopt, we moeten dat weer eens wat vaker doen,” zei ik. Emily haar telefoon ging af.
“Oh, Greg vraagt hoe laat hij ons op moet halen, of we dan eerst ook nog even bij hem willen zitten. Chris is er ook,” zei Emily.
“Is goed, ik ben wel ongeveer klaar dus van mij mag hij zo wel komen,” antwoordde ik. Emily toetste snel een berichtje terug en hervatte toen het stijlen van haar haar.
“Wie gaan er nou allemaal mee?” vroeg Emily.
“Weet niet, Derk in ieder geval, Siem denk ik wel, Nicolai?”
“Ja, ik weet het niet hoor, daarom vraag ik jou,” zei ze.
“Ik weet het ook niet, maar ik denk zij drie in ieder geval.”
“Oké, leuk.” Ik keek nog even op Facebook, mijn ogen werden groot toen ik zag dat iemand mijn foto geliked had. En dan niet een willekeurige foto, maar een foto waarop ik met mijn uitgaansoutfit stond, een foto die ergens middenin een album zat. Deze ‘like’ kwam van niemand minder dan Derk…
“Wat is er?” vroeg Emily toen.
“Ehm, niks.”
“En dat geloof je zelf zeker ook wel.” Emily liep naar me toe en keek wat er op het scherm stond.
“Wat is daar mee?” vroeg ze toen.
“Niks,” antwoordde ik. Emily keek me dwingend aan.
“Oké, vind je het niet een beetje vreemd?” vroeg ik.
“Wat?”
“Die ‘like’,” anwoordde ik.
“Oh… Dat had ik niet gezien. Derk? Waarom is dat vreemd?”
“Gewoon… Deze foto staat helemaal niet vooraan en dan ook precies deze foto,” zei ik.
“Ik denk dat je daar niet zo ver over na moet denken. Of denk je dat Derk iets van je wil?”
“Nou…”
“Ja dus, hoe zo denk je dat?” vroeg Emily.
“Ik weet niet, hij kijkt me altijd heel erg aan en, nou ja, ik weet het niet. Het voelt gewoon zo. Ik wil het zelf ook niet denken, maar steeds als ik bij hem in de buurt ben voel ik dat weer…”
“Komt dat niet omdat jij meer naar hem kijkt dan normaal is? Vind jij hem niet toevallig een beetje leuker?” vroeg Emily wijs. Ik keek haar verbaasd aan.
“Meen je dit nou?”
“Ja,” zei Emily serieus.
“Natuurlijk niet, gek! Hoe kom je daar bij?!”
“Rustig maar, ik zeg alleen maar wat kan, maar misschien heb je wel gelijk. Maar je wilt er toch niks mee? Ik zou hem gewoon laten, het zekere voor het onzekere nemen.”
“Ja…” antwoordde ik twijfelend.
“Wat is er nou?”
“Ik weet niet, ik denk dat ik me weer te druk maak om niks.”
“Dat denk ik ook, ja. Maar alsnog, om het zekere voor het onzekere te nemen laat je hem gewoon even.” Ik knikte, ze had wel gelijk, maar ergens wilde ik hem ook niet laten. Ik kon goed met hem opschieten, beter dan met de rest van Chris zijn vrienden. Ik schrok toen ik de deurbel hoorde.
“Daar zal Greg zijn,” zei Emily toen. We liepen snel naar beneden, pakten onze spullen en stapten bij Greg in de auto, Chris zat er ook in.
“Hé,” zei ik. Vrolijk groetten ze terug. Chris zat voor mij en draaide zijn hoofd naar me toe.
“Gefeliciteerd met je goal,” zei ik toen ik hem een kusje gaf.
“Dankjewel, ook al was hij heel erg lelijk,” zei Chris.
“Klopt, maar je hebt hem wel gemaakt.” Chris glimlachte en knikte.
“Jij ook gefeliciteerd Greg, met jullie overwinning.”
“Dankjewel! Vonden jullie het een leuke wedstrijd?” vroeg hij.
“Kon wel iets spannender, vooral de tweede helft was saai,” zei Emily.
“Nou ja, heb je wel genoeg naar mij gekeken dan?” vroeg Greg.
“Eigendunkje,” zei Emily plagerig.
“Tsja, Derk was toch eigenlijk de held van de wedstrijd, hij speelde echt goed vandaag!” zei Chris toen. Ik stemde in en ook Emily stemde in.
“En ik dan?” vroeg Greg zielig.
“Jij haalde het mooie spel eruit,” zei Chris toen lachend.
“En bedankt,” antwoordde Greg hoofdschuddend.
“Je was wel de mooiste speler van het veld,” zei Emily toen lachend.
“Dit doet me goed, heel erg bedankt.”
“Nu verwachtte ik een reactie van jou Marenne…” zei Chris teleurgesteld.
“Wij weten toch beter en anders heeft die arme jongen straks helemaal geen zelfvertrouwen meer,” zei ik toen. Chris begon te lachen.
“Je hebt gelijk.” We kwamen bij Greg zijn huis aan en stapten uit. Gelijk gaf Chris me een stevige knuffel.
“Waar was dat goed voor?” vroeg ik toen lachend.
“Had ik zin in,” zei Chris en hij gaf me een kus. Ik schudde mijn hoofd en trok hem mee naar binnen.
“Ik heb echt zin in vanavond!” zei Chris toen enthousiast. We stemden alle drie in. Greg schonk ons wat drinken in en ging toen zelf ook zitten. We praatten wat en verheugden ons op vanavond, het enige waar ik eigenlijk aan kon denken, hoe stom en verkeerd het ook was, was Derk. Wat wilde hij? Of verbeeldde ik me dit weer eens allemaal? Ik hoopte dat ik er vanavond achter kwam dat ik het me allemaal verbeeldde…