023.

Na een tijdje was ik weer wat rustiger geworden en Harry heeft uiteindelijk aan zijn vermoeidheid toegegeven. Rustig ligt hij naast me te slapen, de zon schijnt achter hem door een raam wat zorgt voor een mooi lichteffect. Natuurlijk kon ik het niet laten om hem na te tekenen. Heel precies ga ik te werken ik ben dan ook al zeker drie kwartier bezig met de tekening als er zachtjes op de deur wordt geklopt. Nieuwsgierig kijk ik naar de deur die voorzichtig open gaat en niet veel later verschijnt het hoofd van Louis door de kier. Snel leg ik mijn vinger tegen mijn lippen als teken dat hij stil moet zijn. Zijn ogen glijden naar Harry die naast me ligt en een voorzichtig glimlachje verschijnt op zijn gezicht “is he asleep?” fluistert hij waarna ik met mijn hoofd knik. Op zijn tenen komt hij naar me toe geslopen en neemt plaats naast mijn benen. “are you allright?” vraagt hij terwijl hij me bezorgd aankijkt. Zijn ogen kijken me doordringend aan waardoor het me niet lukt om tegen hem te liegen, althans niet helemaal. Twijfelend haal ik mijn schouders op, Louis pakt mijn hand vast en knijpt er even in “if you need someone to talk, we are all here for you” fluistert hij zachtjes.”Or in your case if you want to write” grapt hij er achter aan. Ik tover een flauw glimlachje op mijn gezicht en knik als teken dat ik hem begrepen heb.

Nieuwsgierig zie ik hoe Louis probeert te kijken wat ik teken maar ik scherm het boekje af zodat hij het net niet kan zien. “anyway, Niall is worried you two would starve to death so I came to ask you two if you wanted something to eat” precies op dat moment begint mijn maag te knorren en heeft Louis dus zijn antwoord. “and also Eleanor is here and she wants to meet you” vervolgt hij. Angstig kijk ik hem aan maar ik knik toch als teken dat het goed is ‘give me fifteen minutes and i’ll be in the livingroom’ schrijf ik op het blaadje. Op die manier kan ik de tekening nog even af maken en nog even langs de badkamer om mijn rode ogen weg te werken. Louis knikt en knuffelt me nog even voordat hij weer de kamer uit loopt. Zuchtend leun ik een beetje achterover het is niet normaal wat deze jongens met me doen. Het was te verwachten natuurlijk, het lukt me nooit om 24uur per dag mijn masker op te houden. Als ik mijn ogen weer open besluit ik de tekening af te maken zodat ik hem als cadeautje achter kan laten om hem te bedanken.

Twintig minuten later veeg ik de laatste schaduw op het papier uit. Twijfelend bijt ik op de achterkant van de potlood, ik wil een klein bedankje schrijven maar ik weet niet goed wat ik schrijven moet. Uiteindelijk schrijf ik linksboven in de hoek “thank you” met sierlijke letters en rechtsonder schrijf ik de datum en mijn naam. Tevreden scheur ik het blaadje uit het boek en leg het voorzichtig onder zijn hand zodat ik zeker weet dat hij de tekening vindt. Voorzichtig om hem niet wakker te maken buk ik naar voren en zachtjes druk ik een kus op zijn haren. Langzaam kruip ik van het bed en wring ik mijn armen in de krukken om weer naar de woonkamer te hinkelen. Als ik de deur zachtjes achter me sluit schrik ik. Ik kijk recht in de ogen van Liam die vriendelijk naar me lacht. “Oh here you are, you said you would be in the livingroom fifteen minutes ago” mompelt hij terwijl hij de boekjes en pennen van me overneemt zodat ik wat makkelijker kan lopen.