Voorspelling komt uit? - 137

De volgende avond was vreselijk, iedereen zat de hele tijd te huilen. Uiteindelijk besloot Azulena dat het tijd was, dat we het niet langer konden uitstellen. Yue bracht haar dochter weg en Thomatio nam Katara mee naar huis. Azulena ging vroeg slapen, ze gunde het Yue om nog even alleen te zijn met de mensen om wie ze het meeste gaf. Samen met Diana bracht ik Yue naar haar kamer eens Yle in bed lag.
“Diana, beloof me dat je goed voor de stam zorgt, en voor Yle”, zei Yue zacht. Diana knikte en omhelsde haar oudere zus. Ik verliet de kamer om snel iets te gaan halen. Het was misschien niet honderd procent verantwoord om hen alleen te laten, maar hen nu opsluiten vond ik nogal harteloos. Het duurde even voor ik gevonden had wat ik zocht, en toen ik terug in de kamer kwam zag ik dat heel de familie er weer zat. Eigenlijk was het wel te verwachten. Yue keek naar het flesje in mijn hand.
“Is dat gif?”, vroeg ze zacht.
“Nee, het is een sterk slaapmiddel”, legde ik uit. “Ik wil niet dat je pijn lijdt, Yue.”
“Oh”, meer wist ze niet te zeggen. Nog even bleef de hele familie zitten, maar uiteindelijk stuurde ik hen weg.
“Nee, ik laat mama niet alleen”, protesteerde Yle, en ook Diana maakte geen aanstalten om te vertrekken.
“Alsjeblieft, ga”, smeekte Yue. “Ik wil niet dat jullie het zien.”
“Nee, zus, nog niet”, zei ook Diana nu. “Straks zullen we gaan, maar we blijven nog even bij je, tot je slaapt.” Yue huilde zachtjes, maar knikte toch. Het was een goed compromis, en zo hoefde zij ook nog niet alleen te zijn, alleen met mij, met degene die haar zou doden. Ook ik was intussen zachtjes aan het huilen, hoe hard ik probeerde me groot te houden. Ik goot het slaapmiddel in een beker en gaf die haar. Yue aarzelde.
“Het duurt nog even voor je in slaap valt eens je dat gedronken hebt”, zei ik zacht. Langer uitstellen had nu echt geen zin mee, hoe erg het ook was. Yue dronk het slaapmiddel aarzelend op. Nog een kwartier was ze wakker, nog een kwartier hield ze haar dochter stevig vast. Toen ze in slaap gevallen was, wilde Yle haar niet loslaten.
“Yle, je moeder slaapt nu, je kan niets meer voor haar doen”, zei ik zacht.
“Kom, je moet gaan slapen”, zei Diana.
“Nee”, snikte Yle.
“Het kan niet anders, meisje”, zei Diana, die ook huilde. Voor hen was Yue al dood, voor mij moest het ergste nog komen.
“Ik kan toch niet slapen nu!”, protesteerde Yle. “Mama is…”
“Ik weet het”, Diana deed ook niet langer moeite om zich in te houden, tranen liepen over haar wangen.”
“Jullie moeten gaan nu”, zei ik met verstikte stem. Yle bewoog echter niet, al had ze haar moeder intussen wel losgelaten. Ook Diana kon zich er niet toe zetten de kamer uit te gaan. Ik liep naar de gang, waar Katara en Thomatio stonden te wachten. Ook Azulena stond intussen bij hen.
“Is ze…”, stamelde Thomatio.
“Ze slaapt”, zuchtte ik.
“Lizzie, ik weet dat dit heel moeilijk voor je is, maar…”, begon Azulena, maar ik onderbrak haar.
“Niet met Yle en Diana erbij, dat wil ik niet, en Yue ook niet.” Hoe moeilijk Thomatio en Katara het ook hadden, met één blik wisten ze wat doen en liepen ze de kamer in. Thomatio nam zijn vrouw in zijn armen en loodste haar de kamer uit. Katara haalde Yle.
“Mag ik nog even bij haar blijven?”, vroeg Katara zacht. “Ik, ik zal straks wel naar huis gaan als het moet, maar…”
“Zo lang Yle dat wil mag je blijven”, zei Azulena. Ze aarzelde even. “Zelfs tot morgenochtend als het moet, de soldaten moeten maar niet moeilijk doen.” Ik glimlachte dankbaar naar haar. Katara bracht Yle naar haar kamer, en Thomatio ging met Diana naar huis.
“Gaat het?”, vroeg Azulena zacht toen we alleen waren. Ik schudde mijn hoofd, en ze omhelsde me. “Je moet doorzetten nu, Lizzie”, zei ze zacht. “Yue wil het zo, je hebt het haar beloofd.”
“Ik weet het”, zuchtte ik. Ze liet me los.
“Heb je liever dat ik er bij blijf?”, stelde ze voor.
“Nee, ik… het zal wel lukken.” Azulena knikte.
“Tot morgen dan”, zei ze zacht. “En vergeet niet, de soldaten mogen geen emoties zien.”
“Ik weet het, tot morgen”, zuchtte ik. Azulena ging weer naar haar kamer, en ik liep Yue’s kamer terug in. Yue lag daar, voor haar familie en de stam was ze al gestorven, ze sliep nu, ze zou niets voelen, ze zou geen pijn lijden, ze zou het zelfs niet merken. Ik haalde diep adem en maakte me klaar om te doen wat ik moest, haar verbranden, haar doden om de stam te redden. Doen wat zij wilde dat ik deed, wat voor heel de wereld het beste was.