Voorspelling komt uit? - 136

Meteen toen de deuren achter ons dicht vielen maakte ik Yue’s handen weer los, en zij en Yle vielen in elkaars armen. Even lieten we hen doen, maar al snel loodste ik hen richting de woonkamer. Diana, Thomatio en Katara kwamen ook mee, maar Azulena bleef nog even achter. Ze wilde zeker zijn dat er geen problemen zouden ontstaan. We waren net een andere gang ingeslagen toen we Azulena tegen iemand hoorde praten.
“Wat moeten jullie hier?”, deed ze uit de hoogte. We stopten om te luisteren.
“Excuseer, prinses, maar wij zouden prinses Yue graag willen spreken”, hoorde we iemand antwoorden.
“Mijn ouders”, fluisterde Thomatio.
“En waarom denkt u dat ik dat zou toestaan?”, hoorden we Azulena weer zeggen.
“Wij kennen haar persoonlijk.”
“Wat denk je, Yue, wil je hen zien?”, vroeg ik zacht.
“Nou, ja, ik denk van wel”, zei ze zacht.
“Thomatio?” Ik beduidde hem dat hij hen kon gaan halen. Zelf ging ik met Yue en de anderen verder naar de woonkamer.

Thomatio’s ouders bleven niet lang, maar ik merkte toch dat hun korte bezoekje Yue deugd had gedaan. Ze hadden beloofd mee een oogje in het zeil te houden om mogelijke problemen te proberen voorkomen. De rest van de week probeerden we het gezellig te houden, een laatste week waarin de Waterstam vrij was, waarin Yue nog bij ons was. Maar dat mislukte grotendeels, het verdriet om wat komen zou was bij iedereen te groot. De voorlaatste avond voor de vuurnatie kwam, de laatste avond voor ik Yue zou moeten doden, gingen Diana, Tomatio en Katara zoals de rest van de week laat naar huis. Ze verbleven hele dagen in het paleis, enkel slapen deden ze thuis. Azulena en ik besloten op dat moment ook maar te gaan slapen, en dus brachten we Yue naar haar kamer om haar op te sluiten, zoals we ook de rest van de week ’s nachts gedaan hadden. Ze was immers onze gevangene.
“Mama?”, vroeg Yle zacht. “Mama, mag ik vannacht bij jou slapen? Zoals vroeger toen ik klein was?” Yue leek even te aarzelend.
“Yle, je weet dat je dan vannacht opgesloten bent?”, wees ik haar er vriendelijk op.
“Ik wil bij mama zijn nu, alsjeblieft?”, smeekte ze.
“Van ons mag het, maar je moeder moet beslissen”, vond Azulena. Yue zei niets, maar legde haar arm om Yle heen en loodste haar de slaapkamer binnen.
“Yle, misschien kan je best eerst je pyama even halen”, stelde ik voor. Yle aarzelde.
“Wees gerust, we wachten op je”, zei Azulena vriendelijk. Yle knikte en rende weg. Ze had zich duidelijk gehaast, want ze was bijna meteen terug, met haar pyama en tandenborstel. Ze ging haar moeders kamer in.
“Slaapwel”, wenste ik hen. Ik sloot de deur en deed die op slot.