Voorspelling komt uit? - 135

“Ik wil niet moeilijk doen,” fluisterde Azulena, “maar het volk moet zien dat Yue gevangen is.”
“Nee”, protesteerde Yle meteen.
“Heel even maar”, suste Azulena. Ze keek Yue aan.
“Doe maar”, zuchtte Yue. We gingen op die manier rond haar staan dat iedereen kon zien wat er gebeurde. Thomatio gaf me een touw aan en ik bond Yue’s handen op haar rug. Het was niet bepaald stevig, maar dat hoefde niet, we zouden haar zo weer losmaken. Ik merkte dat het volk van de waterstam ons verbaasd aanstaarde. We keken elkaar aan, en het was Yue die een stap naar voren deed. Ik volgde meteen en liet haar niet los.
“Ik begrijp dat dit jullie verbaasd, maar het kan niet anders”, zei Yue moeilijk. “We hadden de hulp van prinses Azulena nodig, dus moest ik haar wel vrijlaten. Maar als vuurnatieprinses had ze daardoor geen andere keuze dan mij gevangen nemen, samen met Lizzie die nu helaas ook weer iemand van de vuurnatie is. Ik wist dit voor ik prinses Azulena de vrijheid schonk, het was een bewuste keuze. Ik ken hen goed genoeg om te weten dat ik niet bang hoef te zijn dat ze mijn laatste dagen hier onaangenaam zouden maken. Ik heb hier zelf voor gekozen, als een deel van het offer dat ik moet brengen om de stam te redden. Ik hoop van harte dat jullie het jezelf niet moeilijk gaan maken en mijn offer niet waardeloos door tegen de vuurnatie te vechten. De beste kans op een draaglijk leven en een snel einde van de oorlog is er als jullie de vuurnatie niet uitdagen en doen wat ze vragen.” De stam keek verbaasd, maar één iemand knielde voor Yue, en langzaamaan deed de hele stam hetzelfde. Als laatste volgden ook Diana, Thomatio, Katara en Yle. Yue, Azulena en ik keken elkaar even aan, en vervolgens knielde ook ik voor Yue. Wat de stam echter het meest verbaasde was dat ook Azulena op dezelfde manier haar respect betuigde. Even bleef iedereen zo zitten, en Yue begon zachtjes te huilen. “Sta op, alsjeblieft”, fluisterde ze, maar het was zo stil dat iedereen haar kon verstaan. “Ik, jullie hebben geen idee hoe dit voelt, hoe gelukkig jullie me hiermee maken, maar tegelijk ook zo verdrietig. Ik verdien dit niet, ik doe enkel wat mijn plicht is als prinses. Jullie offer zal niet minder zwaar zijn als het mijne.” Langzaamaan stond iedereen recht, en de hele stam begon door elkaar te roepen waardoor niet alles verstaanbaar is, maar één ding was duidelijk: ze vonden dat Yue dit wel verdiende. Yue kreeg het ontzettend moeilijk, en zachtjes maar dwingend leidde ik haar naar de deur van haar veilige thuis, waar het publiek haar niet meer kon zien, waar ze zich kon laten gaan.