Voorspelling komt uit? - 131

“Stilte!”, schreeuwde hij luid. Meteen zweeg iedereen. Thomatio ging opzij. Yue haalde diep adem.
“Ik wil niet dat jullie vechten. Zoals ik daarstraks al zei, we maken geen kans. Mijn dood is onafwendbaar, en dat de vuurnatie over onze stam zal heersen is een feit. Maar we kunnen vechten, om letterlijk neergeslagen te worden en grote verliezen te lijden, of we kunnen het draaglijk houden. Ik weet dat het hoe dan ook zwaar zal zijn, daar kan niemand iets aan veranderen. Maar ik wil jullie helpen het draaglijk te maken. Wie mij doodt krijgt de leiding over de stam en kan de soldaten wat intomen, kan proberen de belastingen zo laag mogelijk te houden, kan proberen een beetje sturing toe te staan voor heling, kan proberen het menselijk te houden. Of kan er alles aan doen het jullie zo zwaar mogelijk te maken.” Yue haalde diep adem. “Ik heb besloten dat ik de stam enkel wil over laten aan iemand die jullie zal helpen zo veel ze kan, iemand die onze stam voor honderd procent kan vertrouwen wat altijd zo zal blijven, aan iemand die onze stam kent, voor wie onze stam belangrijk is.” Ze keek me even aan. De stam had doodstil geluisterd. Yue wendde zich weer tot de stam en keek hen aan. “Ik heb Lizzie gevraagd me te doden en de zorg voor de stam op zich te nemen. Het is mijn wens dat jullie haar zullen gehoorzamen, ik weet zeker dat ze jullie zal helpen waar ze kan.” Yue draaide zich om en knielde voor Azulena en mij. Diana, Katara, Thomatio en Yle volgden haar voorbeeld, en daarna ook de rest van de stam. Yle sprong op en rende naar voren, ze kon zich niet meer inhouden.
“Nee, mama!”, schreeuwde ze. Yue keek op. Yle viel naast haar moeder snikkend op de grond. Yue omhelsde haar. Heel de stam keek toe. Ik beduidde hen dat ze konden opstaan. Yle bleef bij haar moeder zitten. Ik wenkte Diana, die het meteen begreep en Yle kwam halen.
“Straks kan je bij je moeder zijn zo dicht als je wilt, nu moet je even sterk zijn”, fluisterde Diana Yle zachtjes toe.
“Nee”, snikte Yle, en ze klampte zich aan haar moeder vast.
“Ga, lieverd”, fluisterde Yue. “Ga maar met Diana mee.”
“Kom”, zei Diana zacht. Met tegenzin liet Yle Yue weer los. Diana drukte Yle troostend tegen zich aan en liep weer naar haar plaats. Ik richtte me tot de stam.