Chapter 15
Er waren een paar weken voorbij gegaan sinds het feest. Met Olive ging het goed. Ze trainde hard, en ook bij de team gevechten werd ze steeds beter.
Percy, Griffin en ik waren de personen die tot nu toe het meeste met haar om gingen. En volgens mij vond ze dat best.
Het was nu zondag, de enige dag waarop we geen trainingen of lessen hadden en gewoon lekker dingen voor ons zelf konden doen.
Griffin en ik waren nu op weg naar Percy's huis. We hadden daar afgesproken om de verjaardag van Annabeth te vieren.
'Heey!' zei Annabeth toen we aan kwamen lopen. 'Wat fijn dat jullie gekomen zijn.'
Ik keek het huis in en zag Olive, Percy en Grover zitten. Verder helemaal niemand.
'Komen er geen andere mensen?' vroeg ik verbaast en ik keek Annabeth aan.
'Nee, ik hou niet echt zo van grootte feesten.' zei ze en ze gebaarde met een glimlach dat we naar binnen moesten komen.
Er stond een enorme, rode taart op een klein tafeltje en Griffin en ik kregen allebei een stuk.
Griffin was helemaal in zijn nopjes, zoals altijd als hij iets zoets kreeg.
Ik keek het huis rond.
Ik was hier al eens geweest, alleen niet zo vaak... meestal kwamen mensen naar mijn, of naar Griffin's huis toe.
Na een paar minuten, toen iedereen zijn eigen ding deden kwam Olive ineens naast me zitten.
'Hey.' zei ik en ik glimlachte naar haar.
Ze glimlachte terug.
'Ik heb laatst iets van Percy gehoort.' zei ze en ik keek naar Percy, die met Grover aan het praten was.
'Ow, wat dan?' vroeg ik nieuwschierig.
'Dat je... uhm.. een broer had.' zei ze en ik keek haar ineens aan zonder iets te zeggen.
Olive werd rood. 'Sorry als je het niet fijn vind als ik het over hem heb.' zei ze snel en ze keek naar de grond.
'Hea, geen zorgen.' zei ik en ik stootte haar aan. 'Ja, ik had inderdaad een broer.'
Olive keek me weer aan, met ogen die bijna overstroomde uit nieuwschierigheid.
'Hij heette Luke. Hij was eigenlijk mijn halfbroer, we hebben namelijk niet dezelfde moeders.'
Ik zuchtte.
'Hij was hier al toen ik hier kwam, hij was ouder dan ik. Maar iedereen dacht dat we een tweeling waren, aangezien we zo veel op elkaar leken.'
'Percy zei ook dat hij... nou ja..'
'Overleden is?' maakte ik haar vraag af. 'Ja klopt.'
Olive schuifelde heen en weer op haar stoel, blijkbaar was ze niet echt op haar gemak.
'Hea, ik vind het niet erg over hem te praten hoor.' zei ik en glimlachte weer naar haar.
Ze knikte en ik ging door met mijn verhaal.
'Hij was kamp leider hierzo. En van het blauwe team. Percy heeft zijn taak overgenomen sinds hij overleden is.'
'Waarom jij niet?' vroeg Olive ik in lachte een keer terwijl ik naar de grond keek.
'Ik ben een Hermes kind... en sinds de dingen die Luke heeft gedaan willen ze geen Hermes kind meer als leider.'
'Wat oneerlijk!' Riep Olive uit.
'Agh ja, wat kun je er aan doen. Nou zou ik ook niet echt graag een leider van een team willen zijn hoor!'
'Waarom niet?'
'Dan moet ik nadenken joh! Griffin en ik hebben dat verbannen uit onze levens toen we nog 9 jaar waren!'
Olive schoot in de lach en ik lachtte met haar mee.
'Ik hoorde mijn naam vallen.' vroeg Griffin, die voor ons kwam staan.
'Jah klopt, ik wist niet dat het een wereld misdaad was?' zei ik en ik keek hem weer met puppy ogen aan.
Griffin gniffelde alleen maar en ging op de dichtsbijzijnde stoel zitten.
'Dus jullie kennen elkaar al lang?' vroeg Olive en Ik keek Griffin aan, en hij keek mij weer aan.
'Dat kun je wel zeggen! Volgens mij kennen we elkaar al sinds we kleine snotneuzen met grote poepluiers aan waren!' zei Griffin en ik moest lachen.
'Ja, wij zijn eigelijk altijd al vrienden geweest ja.' zei ik onder het lachen door.
Olive knikte en ademde diep in.
'Hoe laat is het eigelijk?' vroeg ze toen, terwijl ze naar het meer keek, waar de zon net onder was gegaan.
'Zo rond half 7 denk ik.' zei Griffin.
'Okee... ik denk dat ik dan maat eens naar huis ga.' zei Olive en we knikte.
Ze stond op en nam afscheid van Percy, Annabeth, Grover, Griffin en mij.
Ze liep het huisje uit en liep al over het zandpad.
'Olive!' riep ik en ze draaide zich om.
'Ik ben trots op mijn broer. Ookal heeft hij slechte dingen gedaan.' Hij glimlachte, maar dit keer niet met de glimlach die ik normaal heb, maar met een glimlach van 'Aah, eindelijk heb ik het aan iemand verteld' glimlach.
Olive glimlachte ook en knikte.
'Dat vind ik knap van je, en ik weet zeker dat je broer ook trots zou zijn op jou.'
Hiermee draaide ze zich om en liep ze verder.
Er zijn nog geen reacties.