Chapter 14
Ik weet niet hoe lang ik op het strand zat voor ze me gevonden hadden.
Percy, Annabeth, Jamie en Griffin kwamen aan lopen.
Ik zat zelf op het midden van het kleine strandje, met mijn knieen opgetrokken tot mijn kin. De volle maan stond precies boven de bomen aan de overkant van het meer, dus het strand was helemaal met een zilver licht bedekt.
'Hey, mogen we erbij komen zitten?' vroeg Percy.
Ik knikte en hij ging naast me zitten.
Annabeth, Jamie en Griffin gingen een eindje verderop zitten, zodat Percy en ik alleen zaten.
'Hea..' zei hij zacht. 'Gaat het wel met je?'
Ik haalde mijn schouders op.
'Wil je me vertellen wat er is?' vroeg hij verder en ik keek hem even aan.
'Ja hoor.' zei ik en ik keek het meer over, maar er kwam verder niets uit mijn mond.
'Mis je je vader?' vroeg hij uiteindelijk.
Ik maakte een hoog, klein geluidje en er stroomde tranen over mijn wangen heen.
'Hee, niet huilen.' zei Percy en hij sloeg een arm om me heen.
'Sorry.' zei ik toen ik ze met moeite probeerde weg te vegen.
'Mis je je vader?' vroeg Percy nog een keer en ik knikte, maar haalde tegelijkertijd mijn schouders op omdatg ik het niet wist.
'Ik mis hem... en alles wat er deze week is gebeurt... het was allemaal zo veel! En zo veel in een keer!' zei ik onder het snikken door.
Percy knikte bedenkelijk, maar zei gelukkig nog helemaal niets.
Ik keek naar Jamie, Griffin en Annabeth. Jamie en Griffin waren Annabeth aan het bekochelen met zand.
Ik lachte een keer toen ik het zag, het deed me denken aan de dagen dat mijn vader en ik naar het strand gingen. Toen Yue en Mitch er nog niet waren.
Percy wreef over mijn rug.
'Ik weet hoe je je voelt.' zei hij ineens.
Ik keek hem aan, maar hij keek voor zich uit naar het meer.
'Echt?' vroeg ik.
'Ja, ik heb hetzelfde meegemaakt.' zei hij en ik keek hem vol belangstelling aan.
'Toen ik 12 was, werd ik er van beschuldigd de bliksendief te zijn.' begon hij en ik luisterde.
'Er kwamen allemaal monsters achter me aan, en ik ging met mijn moeder en Grover naar dit kamp. Alleen we werden achterna gezeten door een Minotaurus... en hij verpulferde mijn moeder. Ze was niet dood, ze was in de onderwereld, bij Hades.'
Hij haalde diep adem.
'Ik moest samen met Annabeth en Grover naar de onderwereld om mijn moeder terug te halen. Dat lukte gelukkig. Alleen ik werd nog steeds door monsters bedrijgt dat ik de bliksemdief was.'
Hij keek naar Jamie, die nu op de grond lag en met Griffin grappen aan het maken was.
'Uiteindelijk bleek Luke, zoon van Hermes, de bliksemdief te zijn.'
'Hea! Hermes? Dat is de vader van Jamie!' zei ik en ik keek ook in Jamie's richting.
'Inderdaad. Luke en Jamie zijn broers van elkaar, al hebben ze niet dezelfde moeder. Ze lijken wel als 2 druppels water op elkaar.'
'Waar is Luke nu?' vroeg ik, en ik kreeg ineens een bang voorgevoel.
'Hij is overleden.' zei Percy met een zucht. 'Als een echte held.' zei hij er snel achternaan.
'Hij heeft zichzelf opgeofferd om Kronos tegen te houden.'
'Wat dapper van hem.' zei ik en ik keek Percy nog steeds aan.
'Inderdaad.' zei hij. 'Maar, wat ik je wil zeggen is, dat je niet bang hoeft te zijn. Het komt allemaal goed. En als je iemand nodig hebt om mee te praten, kan je altijd bij mij terecht oke.'
Ik glimlachte naar hem en we omhelste elkaar, alsof we elkaar al voor jaren kende. maar voor mijn gevoel was dat ook zo. Hij begreep me precies en had blijkbaar hetzelfde meegemaakt. Ik voelde me op mijn gemak bij deze mensen die nu op het strand waren.
Percy, Jamie, Griffin, en zelfs Annabeth.
Ik vertrouwde ze.
Er zijn nog geen reacties.