022.

Gitaar klanken vullen de kamer en genietend sluit ik mijn ogen genietend van de muziek. Al snel valt de stem van de zanger bij en begint een mooie tekst te zingen.

You cover your eyes
if you can't stand the sight
Walk away

You cover your ears
so you don't have to hear
Walk away

You cover your nightmares, you put them away
'Cause if nobody knows them they might go away
Walk away,
Walk away,
Walk away
Without me

Weglopen voor mijn problemen heb ik mijn hele leven al gedaan ,maar nog nooit op de manier waarop ik het op dit moment deed. Zeven maanden geleden ben ik gevlucht van alles in Nederland, gevlucht van de pijn, gevlucht van alle ellende. Hier in Londen kon ik doen alsof er nooit iets was gebeurd, niets herinnerde me hier nog aan alles wat er in Nederland is gebeurd.

You cover your lies
with stories and smiles
Walk away

You're scared what to find
so you just run and hide
You run away

If you play with a gun you will shoot someone
When you sit in the fire it's your ass getting warm
Walk away,
walk away,
walk away
Without me, without me Without me Without me

Tranen glijden over mijn wangen en ik voel hoe Harry zijn arm om mijn schouders slaat. Mijn woede komt weer naar boven en hard knijp ik in het laken van het bed. Waarom moest hij mij alleen achter laten. Waarom heeft hij niet gewoon gewacht tot ik ook thuis was, waarom heeft hij mij alleen achter gelaten?

Why do you yell
you can whisper as well
Walk away

These teardrops of rain
they're masking your shame
Walk away

This midsummer storm you see a midsummer fight
Put your head in the sand if you can't make it right
Walk away
Walk away,
Walk away
Without me

Het is zoveel makkelijker om weg te lopen voor dingen die je pijn doen en eigenlijk doe ik precies hetzelfde als mijn vader. Ik loop weg voor mijn problemen, weliswaar op een andere, minder dodelijke manier. Maar eigenlijk komt het op het zelfde neer. Het lijkt alsof ik geraakt word door een bliksemschicht op het moment dat ik me besef dat ik het zelfde doe als mijn vader. De tranen blijven komen en Harry blijft geruststellend over mijn rug wrijven.

Zuchtend pak ik na een tijdje mijn potloden en schetsboek, zonder er bij na te denken dat Harry naast me zit en alles kan zien begin ik te tekenen. Streep na streep zet ik op het papier en ik zie hoe er een traan op het blad valt. Een flauw glimlachje verschijnt op mijn gezicht omdat het deze keer mijn tekening niet verpest. Vijftien minuten later kijk ik tevreden naar het eindresultaat. Een grote zee is te zien op het blad, in de zee is een vrouw te zien die verdrinkt. Schreeuwend om hulp steekt de hand boven water uit en tranen lopen over haar wangen. “isa” hoor ik opeens een stem naast me fluisteren. Verschrikt kijk ik op, ik was helemaal vergeten dat ik niet alleen in de kamer zat. Tranen staan in zijn ogen en twijfelend steekt hij zijn arm uit naar het boekje dat hij vervolgens voorzichtig uit mijn handen pakt. Het lukt me niet om hem tegen te houden en zwakjes vallen mijn handen op het dekbed. Hij begint door het boekje te bladeren en ik zie duidelijk aan zijn gezicht dat hij schrikt. “Isa, you really need to talk or at least write about your feelings, about the things that happened to you” mompelt hij als hij alle tekeningen heeft gezien. Tranen springen weer in mijn ogen en ik weet voor een paar seconde niet wat ik moet doen. ‘i can’t’ schrijf ik uiteindelijk met veel moeite op mijn hand.