Fifty-seven.

“Niall!” roep ik terwijl mijn stem overslaat. “What?” Abby kijkt me geschrokken aan. “His finger! He moved!” piep ik. “Are you sure?” ongelovig staart ze me aan. Ik knik hevig. Ik weet het zeker. Ik heb het immers zelf gevoeld. “I’ll get a doctor!” zegt ze waarna ze opstaat en de kamer verlaat. Opnieuw pak ik Niall’s hand beet. “You can do this Niall! You’re strong! Together we can do this!” Ik kneep zacht in zijn hand terwijl ik op mijn lip beet. Toen kwam Abby samen met dr. Mayer. “Tell me exactly what you noticed.” vraagt hij direct. Ik leg hem uit dat ik zijn vinger voelde bewegen. Hij voelt even aan het hoofd van Niall en aan zijn pols. “Well, that’s great news! That means that he can hear you and wants to react. But you have to understand that it will take a while for it’s possible for him to react. You have to have patience.” vervolgt hij. Ik knik begrijpend, al kan het mij helemaal niks schelen. Het is goed nieuws! “Well, I let you guys alone with him again. If you notice something new: give me a call!” zegt hij terwijl hij de kamer weer verlaat. Direct val ik Abby om de hals. “He’s getting better!” snik ik zacht. Geen tranen van verdriet, maar tranen van opluchting. Tranen, omdat mijn Niall eindelijk weer enig teken van leven vertoond. Omdat ik zijn warmte weer kan voelen. Ik bedenk me geen moment en klim in het bed om naast Niall te gaan liggen. “What are you doing?” vraagt Abby geschrokken. “Don’t worry, I just wanted to lay next to him.” verklaar ik met een grijns terwijl ik me tegen hem aan nestel, om zijn veilige warmte te voelen en zijn heerlijke geur op te snuiven.