021.

Wankelend op een been probeer ik me los te trekken uit de omhelzing, als ik merk dat dit niet lukt begin ik hard te snikken. Met twee vuisten begin ik tegen de borst van degene die me vast heeft te slaan. Ik wil dit niet, ik wil niet dat de jongens me zo zien, ik wil niet dat mijn ouders en broer dood zijn, ik wil gewoon weer terug naar vroeger. Toen ik nog niet bang was voor tv’s, radio’s, kranten en tijdschriften. Toen ik nog durfde te praten. Uiteindelijk laat ik me huilend tegen de persoon voor me vallen. Ik heb de kracht niet meer om er tegen te vechten. Zachtjes hoor ik iemand geruststellende woordjes fluisteren, dit heeft alleen het omgekeerde effect en ik begin alleen maar harder te huilen. Het ging allemaal zo goed sinds ik in Londen woonde tot ik de jongens tegenkwam. Ze komen te dichtbij, ze laten me te veel aan een familie denken. De familie die ik niet meer heb omdat mijn vader het zo nodig vond om niet alleen zichzelf neer te schieten maar ook meteen m’n moeder en m’n broer.

“sshh, it’s gonna be okay. I’m gonna bring you to your bed okay?” hoor ik vaag een stem fluisteren. Uit automatisme knik ik, ik heb nog steeds geen idee wie er voor me staat het enige dat ik zie is een paarse trui die ik stevig vasthoud met mijn handen. Voorzichtig word ik opgetild en niet veel later lig ik op het bed. De tranen lopen nog steeds over mijn wangen en voorzichtig kijk ik op om te zien wie mijn breakdown heeft meegekregen. Meteen kijk ik recht in de bezorgde ogen van Harry. Hij zit op zijn hurken naast mijn bed en aait zachtjes door mijn haren. Een verdrietige glimlach verschijnt op zijn gezicht als hij merkt dat ik naar hem kijk. “You should get some sleep. i’ll leave you alone” Fluistert hij zachtjes. De paniek komt terug in mijn lichaam en krampachtig pak ik hem vast bij zijn arm voordat hij weg kan lopen. Op dit moment wil ik liever niet alleen zijn en hij heeft me nu toch al zien huilen. Smekend kijk ik hem aan in de hoop dat hij me begrijpt “you want me to stay?” vraagt hij zachtjes. Voorzichtig knik ik maar wend mijn blik ook meteen weer af, bang voor zijn reactie. “Okay, i will stay. But i’ll have to inform the guys. Be right back” fluistert hij. Zachtjes drukt hij een kus op mijn haren waarna hij de deur uit loopt.

Zuchtend ga ik rechtop zitten, zin om te slapen heb ik nu niet. Dan krijg ik toch alleen maar nachtmerries. Met moeite hinkel ik naar de kast op zoek naar de spullen die ik nodig heb. Het enige dat me nu kan helpen met de pijn om te gaan is geen optie, ik heb Sjoerd belooft door te gaan met mijn leven en geen stomme dingen te doen. Dat ik dat de eerste twee jaar dat ze uit mijn leven waren wel heb gedaan betekend niet dat ik nu nog een keer mijn belofte kan verbreken. Onbewust glijd ik met mijn hand langs een paar littekens op mijn lichaam. Ik pak het grote vest dat ooit van mijn broer is geweest uit de kast, na die twee jaar ruikt het niet eens meer naar hem maar toch voelt het goed om af en toe het vest aan te hebben. Dat het vest van de band van mijn vader is maakt het natuurlijk wel pijnlijker. Tuurlijk ben ik nog steeds woedend op mijn vader, woedend dat hij zichzelf heeft neergeschoten maar nog woedender dat hij mijn moeder en broer met zich heeft meegenomen. Maar het blijft toch mijn vader en ik zal altijd van hem blijven houden. De tranen lopen weer over mijn wangen en gefrustreerd veeg ik ze van mijn wangen af.

Harry komt zachtjes de kamer weer in gelopen en kijkt verbaasd als hij me bij de kast ziet staan. “what are you doing? I told you to get some sleep” mompelt hij verbaasd. Ongeïnteresseerd haal ik mijn schouders op en ga verder met zoeken in de kast. Als ik de cd heb gevonden die ik wil luisteren draai ik me vragend naar Harry die zich op mijn bed heeft neergelegd. Niet begrijpend kijkt hij me aan als ik met het cd hoesje sta de zwaaien “OH wait! You want to play the cd?” roept hij na een tijdje en meteen rent hij de kamer weer uit. Opgelucht haal ik adem, dat geeft mij meteen de tijd om mijn tekenboekje uit de paarse doos te halen. Net op het moment dat ik de spullen op het bed laat vallen komt Harry terug met een of andere cd speler “luckily Niall still had a cd player in his room” vertelt hij. ‘can you put it on repeat but start with number 12?’ schrijf ik op een blaadje dat ik hem samen met de cd overhandig. Zachtjes ga ik op het bed zitten terwijl Harry stopt de cd in de cdspeler stopt.