OO1 || Zara Miller

Zoals gewoonlijk stond het populaire groepje andere mensen belachelijk te maken. Ik versnelde mijn pas en ontweek dat groepje. Gelukkig had ik net mijn laatste uur gehad daar was ik ook wel aan toe. Ik stapte de oude, gele schoolbus in en nam plaats op een plekje bij het raam wat ik overigens vaak deed. Zo kon ik me concentreren op wat er buiten gebeurde en hoefde ik me niet te ergeren aan verschillende personen. Inmiddels had iedereen de bus al verlaten en zaten ze thuis bij hun gezin, behalve ik. Ik woonde dan ook het verste weg van iedereen zo ongeveer, aangezien ik buitenaf woonde. Langzaam kwam de bus tot stilstand en nadat ik een glimlach naar de chauffeur had geworpen verliet ik de bus. Tot mijn grote verbazing stond de auto van mijn vader er, wat betekende dat hij thuis was. Normaal gesproken zat hij op zijn werk. "Pap?" schreeuwde ik door het huis en gooide mijn tas in de gang neer. Ik gluurde door het raam naar buiten, om een spoor te vinden van zijn aanwezigheid. Een glimlach sierde mijn gezicht toen ik mijn vader bezig zag aan de waterkant. "Pap!" gilde ik vrolijk en omhelsde hem van achteren toen naar hem toe was gerend. "Zara, liefje" glimlachte hij en drukte me stevig tegen hem aan. Na een tijdje stapte ik uit onze omhelzing. "Hoor je niet op je werk te zijn?", mijn blik ging van het water naar mijn vader. "Ja. Nee..". Een korte grinnik verliet mijn mond toen ik zijn antwoord hoorde. "Wat is het, ja of nee?" was mijn vraag weer. "Ik moet je iets vertellen.." mompelde hij laag en ontnam zichzelf van zijn 'tuin' handschoenen. Braaf volgde ik hem naar binnen en keek toe hoe hij plaats nam op één van de stoelen. "Mijn plicht is om mensen te beschermen dat weet je, toch?" begon hij langzaam aan. Ik knikte en gebaarde hem door te gaan. "Dit keer moest ik een band beschermen en één of andere gek probeerde ze te vermoorden wegens een reden..". Ik fronste mijn wenkbrauwen en zuchtte geïrriteerd toen hij weer stopte. "Ze moeten verplaatst worden naar een veilig adres en ik heb ons adres aangeboden, voor één van hun.." verklaarde hij alsof het niets was. Rustig liet ik het tot me bezinken en pas toen was ik in staat te reageren. "Hoelang?" vuurde ik mijn vraag op hem af. "Tot het weer veilig is voor ze.." beantwoorde hij mijn vraag. "Wanneer komt die persoon?" stelde ik mijn tweede vraag. "Zo snel mogelijk. Waarschijnlijk morgen". Hij nam glimlachend mijn hand vast en stond vervolgens op om het eten voor te bereiden. Zo erg kon het niet zijn toch? Het was een meisje net als ik, misschien werden we wel vriendinnen..