Chapter Nine.

Willow Anderson.

Ik staarde voor me uit en probeerde te bedenken wat ik moest doen. Ik kon absoluut niet tegen Oliver zeggen dat ik met mijn beste vriend had gezoend. Echt niet.
'Waar denk je aan?' vroeg George, met zijn eeuwige grijns op zijn gezicht. Hij zat op de mossige grond tegen een boom aan geleund en bekeek me aandacht, terwijl ik tegen een boom naast hem zat.
'Wat denk je?' Het was een retorische vraag, mar hij beantwoorde hem toch.
'Oliver...' Hij kreunde de naam bijna, wat een lachbui van mijn kant opleverde.
'Hem ja. Mijn vriendje. Die ik zonet heb bedrogen.' Ik keek hem serieus aan en hij deed zo te zien zijn best om ook serieus te kijken, waarin hij absoluut faalde.
'Geef maar toe - je genoot er wel van.' Ik rolde overdreven met mijn ogen en kroop op mijn knieën naar hem toe.
'Het feit dat ik ervan genoot maakt het nog niet minder verkeerd,' grijnsde ik. Hij trok me bovenop zich om me opnieuw te zoenen.
'Ach, een beetje fout mag af en toe wel,' zei hij daarna, 'Kijk maar naar mij. Ik heb me mijn hele leven niet aan de regels gehouden, maar alles gaat nog prima met me.' Hij grinnikte en streek mijn haar uit mijn gezicht. Ik zuchtte.
'Maar als je het niet wilt natuurlijk, dan kappen we het af. Doen alsof er niets gebeurd is.' Geschokt keek ik hem aan. Afkappen?
'Eigenlijk zou ik ja moeten zeggen. Maar dat wil ik niet.'

Inmiddels zat ik aan de keukentafel de Daily Prophet te lezen toen in het licht van een kaars toen Oliver in de woonkamer Verschijnselde. Ik sprong op en rende naar hem toe.
'En?' vroeg ik.
'GEWONNEN!' riep hij enthousiast. Ik sloeg mijn armen om hem heen en lachte.
'Zie je nou wel? Ik zei het toch?! Goed gedaan, man!' Hij trok me in zijn armen en gaf me al grijnzend een kus. Ik kon het niet laten, maar automatisch vergeleek ik die van hem met die van George. En George won absoluut.
'Hoe was jou dag?' vroeg hij even later aan me, toen we op de bank terecht waren gekomen.
Ik haalde nonchalant mijn schouders op. 'Wel oké. We hebben mevrouw Weasley geholpen met schoonmaken, en daarna hebben we door het bos gewandeld.'
Mevrouw Weasley. Zodra we terug waren gekomen van het bos, vanaf het moment dat we the Burrow in liepen, keek ze ons beschuldigend maar tegelijkertijd geamuseerd aan. Een keer zag ik haar zelfs naar George knipogen, die een rood hoofd kreeg en gauw verder ging met het dekken van de tafel.
'Dat is fijn,' zei Oliver.
'Ja, heel fijn...' beaamde ik dromerig.