18. Waarom ik?

Moeizaam opende ik mijn ogen. Ik werd vannacht steeds wakker van diezelfde droom. De ene keer viel ik in een diep gat, de andere keer van een wolk, maar het had hetzelfde principe. Ik knipperde een paar keer en schoot toen overeind. De gordijnen van mijn hemelbed waren nog gesloten en aan de stilte te horen en aan het licht te zien, was iedereen al op. Ik dacht na. Welke dag was het? Mijn hoofd deed pijn van het denken en ik gaf het na een paar seconden op. Ik plofte weer terug in de kussens. Het was gisteravond Halloween en Halloweenavond was op een vrijdag, dus het was zaterdagochtend. Of middag? Hoe laat was het? Au, hoofdpijn! Ik ging op mijn zij liggen en schoof een stukje van het gordijn weg. Ik keek naar de klok boven de deur. Bah, half twee 's middags. Ik zuchtte, schoof het gordijn helemaal weg en kwam met tegenzin uit bed. Ik had er meteen spijt van, want ik werd duizelig en de hoofdpijn kwam terug. Ik had écht te weinig geslapen. Ik herrinerde me ineens iets. Morgen, de Zwerkbalwedstrijd tegen Zwadderich! Ik dacht logisch na. Als ik vanavond heel vroeg ging slapen, zou ik morgenochtend weer beter zijn en zou ik mee kunnen Zwerkballen. Ik trok een jeans, een blouse en een paar ballerina's aan en borstelde mijn haar. Ik legde mijn borstel aan de kant, liep naar de spiegel en keek naar mijn spiegelbeeld. Ik zag er niet uit! Grote wallen, lijkwit en omdat het me niet beviel wat ik zag: een chagerijnig gezicht.

Mijn laatste stappen van de wenteltrap af en iedereen in de leerlingenkamer zou me zien, met mijn verschrikkelijke uiterlijk. Ik ademde nog een keer in en uit en stapte toen de wenteltrap af. Er was helemaal niemand in de leerlingenkamer! Ik liep naar het raam en keek naar buiten. De zon scheen, geen wolken en ik kon aan de zonneschijn al voelen dat het heerlijk warm was buiten. Ik keek naar beneden. Op dat moment kon ik echt zien dat we in één van de hoogste torens sliepen! Zo'n beetje elke leerling zat buiten, aan het meer, te genieten van de zon. Ik zag Dylan en Rachel, met wie ik op de slaapzaal sliep, aan het meertje pootjebaden. Ik zuchtte, liep naar het portretgat en stapte de gang op.

'Hey, sleeping beauty is wakker', zei Rachel opgewekt, maar haar glimlach verdween toen ze mijn gezicht zag. Ik schopte mijn ballerina's uit, ging tussen hen in zitten en liet mijn blote voeten in het water zakken. 'Je ziet er vreselijk uit', zei Dylan. Ik knikte. 'Weet ik. Die nachtmerries vermoorden me.' Dylan legde een hand op mijn schouder. 'Had je hem meerdere keren?', vroeg Rachel. Ik knikte opnieuw. Ik zette mijn ellebogen op mijn bovenbenen, mijn onderarmen verticaal en legde mijn gezicht in mijn handen. 'Waarom ik?', zei ik tussen mijn handen door. Ik voelde twee handen van verschillende richtingen over mijn rug wrijven. Zo zaten we, ik weet niet hoe lang. Ik haald mijn handen weg en keek in het water naar mijn spiegelbeeld. Ik wilde eigenlijk me gewoon in het water laten zakken en op de bodem gaan zitten, gewoon wachten, tot alles over was. Zodat andere geen last van me hadden en ik van mijn problemen af. Gewoon, de makkelijke weg kiezen...