Chapter fourteen.

ERROR - Loading name...

Geirriteerd zet ik mijn grijze capuchon op mijn hoofd. Met grote passen verlaat ik het hotel. Ik knik even naar de portier die bij de uitgang staat. Hij schenkt mij een brede glimlach, terwijl ik kort met mijn ogen rol. Hij wilt vast een fooi.
Mijn ogen glijden over de lantaarnpalen, op zoek naar een wegwijsbordje. Elke stad heeft die toch wel? Tenminste, dat hoop ik dan maar.
Ik zucht opgelucht wanneer ik er één vindt. Hij is zwart en je kunt de gouden letters amper lezen. Maar goed, ik moet het ermee doen. Beter dan niks. Ik sla links af en glimlach tevreden wanneer ik het park zie. Doel bereikt. Het grint kraakt onder mijn schoenen, wat mij een vertrouwd gevoel geeft. De zon schijnt fel, maar irriteert niet. Het is een perfecte dag. Het lijkt op die ene dag van een paar jaar geleden. Maar dat is verleden tijd. Helaas. En hoe verder ik het park in loop, hoe meer herinneringen tevoorschijn komen. Ze verschijnen, maar zijn daarna weer verdwenen om plaats te maken voor een nieuwe herinnering.
God, wat mis ik haar. Ik mis haar stem. Ik mis haar glimlach, die mooier is dan welke glimlach dan ook. Ik mis haar haar, haar mooie glanzende, bruine haar. Ik mis haar ogen. Ik mis gewoon alles van haar. Ik wil dat ze terugkomt en in mijn armen vliegt.
Maar helaas kan dat niet. Niemand weet waar ze heen is. Mensen zeiden dat ze dood was. Belachelijk natuurlijk.
Plotseling sta ik stil. Mijn mond klapt van verbazing open. Ik kan niet meer vooruit komen, alsof mijn voeten vast zitten aan de grond.
Daar zit ze. Ze draagt een wit topje met een grijs vest. Basic. Ze houdt van basic. Het is onmogelijk. Ze kan het gewoon niet zijn. Maar mijn ogen worden pas écht groot als ik zie wie bij haar zit. Hij. Hij zit bij haar.
Zo snel als ik kan ren ik het park uit, terwijl een traan mijn ooghoek verlaat.