Supermarket

Ik beet op mijn lip. Wat zou ik vandaag koken? Ik trok de koelkast open. Niks. Ik keek nog in wat kastjes, ook niks. Fijn, moest ik naar Forks. Ik pakte een papiertje en een pen en schreef:

Ik ben even naar Forks om boodschappen.
Zo terug.
Hou van jou
xx

Ik pakte mijn jas en liep naar buiten. Ik ging wel lopen, zo ver was het niet. Ik liep stevig door en was in een paar minuutjes in Forks. Tja, vampier tempo. Ik ging wat rustiger lopen en stapte de supermarkt binnen. Ik pakte een biefstuk, wat aardappelen en sla. Niet veel bijzonders dus. 'Hé, Lizzie! Wat doe jij hier?' Hoorde ik iemand roepen. Ik draaide me om en daar stond Emily. 'Emily! Lang niet gezien!' Ik liep op haar af en ze gaf me een knuffel. 'Hoe gaat het?' vroeg ze opgewekt. 'Oh, wel goed. Er is weer eens niks in huis dus ging ik maar wat boodschappen doen voor vanavond. Paul is gaan wachtlopen. En jij?' 'Hetzelfde hier. Ik moet bijna elke dag om boodschappen omdat er niks in huis is.' Ze zuchtte vermoeid en ik knikte meelevend. We liepen samen door de rest van de supermarkt en praatte wat over koetjes en kalfjes. 'Hoe gaat het eigenlijk met Paul?' vroeg Emily. 'Wel goed. Hoezo?' 'Gewoon, hij komt nooit meer langs.' Ik slikte. Ik wist niet of Emily iets wist over de ruzie en ik was niet van plan om het allemaal uit te leggen. 'Tja, we brengen veel tijd door met elkaar.' Zei ik dus. Dat was niet helemaal gelogen, omdat Paul nooit meer naar Emily ging, brachten we veel tijd door samen. 'Dat is goed om te horen.' Mijn telefoon rinkelde in mijn broekzak. Hmm, ik word nooit gebeld. Alleen door Paul eigenlijk. Ik nam snel op. 'Hey liefie. Kom je zo naar huis?' Klonk Pauls stem door de telefoon. 'Ja, tuurlijk. Ik ben al aan het afrekenen.' 'Oké, tot straks!' Hij hing weer op. Paul was niet echt een man van veel woorden, zeker niet over de telefoon.