027

Het voelt alsof er een baksteen in mijn maag ligt. Langzaam komt het besef naar boven dat Roan er echt niet meer is. Kaï slaat z'n arm om me heen maar ik schuif hem weg. Ik voel de tranen in m'n ogen prikken. Roan, mijn broertje, weg. Het lijkt opeens alsof ik superveel van hem gehouden heb, altijd al. Dat ik altijd om hem heb gegeven, alsof ik nu degene kwijt ben waarvan ik het meest hield. Kaï slaat nogmaals een arm om me heen en ik neem hem aan. Ik barst in huilen uit en ik steun tegen zijn schouder. Hij aait zacht over mijn hoofd. 'Rustig maar.' Fluisterd hij. Ik zak naar op de grond. Al mijn verdriet komt naar boven. Opeens besef ik de regels van dit spel. Ik win met geen mogelijkheid, en als ik dat doe heb ik voor altijd pijn. Pijn dat ik Roan niet gered heb. 'Sorry mama. Sorry iedereen.' Fluister ik zacht ik de hoop dat het uigezonden word. Het huilen word nog erger, terwijl Kaï me probeerd op te tillen. Hij zet me buiten de tent neer, pakt de tent snel weer in, propt hem in de rugzak en zet me overeind. 'We moeten gaan. Ze willen ons iets duidelijk maken dat er meer actie in moet komen. Ik durf te wedden dat ze spijt hebben van dit doolhof. Niemand kan elkaar vinden.' Mompelt Kaï meer dan hij zegt. Zou ik hem dan toch de kaart laten zien? Nee, nooit. Ik moet gewoon winnen. Of niet? Wil ik wel terug naar District 11? Wil ik wel alle familie's zien van kinderen die ik heb vermoord?