018.

“So here it is. the bathroom is across your room and just let us know if you need anything” zegt Harry als we bij de slaapkamer aankomen. Ik werp hem een vriendelijke glimlach toe om te laten zien dat ik hem begrepen heb. “do you need help now? I can help you unpack your stuff” glimacht Harry terwijl hij op mijn bed gaat zitten. Twijfelend knik ik, het gaat me nooit lukken om dit in m’n eentje allemaal in de kast te hangen. Een grote glimlach verschijnt op zijn gezicht en meteen staat hij op, met twee handen pakt hij de paarse doos op mijn bed vast. Mijn ogen worden groot en het lukt me om net op het moment dat hij de doos wil openen bij hem te komen. Boos kijk ik hem aan en wankelend op een been trek ik de doos uit zijn handen. Verbaasd kijkt hij me aan, zijn ogen staan een beetje angstig als hij de blik in mijn ogen ziet “private stuff?” vraagt hij beschaamd. Boos knik ik en ik zet de doos weer terug op mijn bed. “sorry, i didn’t know that” fluistert hij zachtjes. Ik haal mijn schouders op, hij had het ook niet kunnen weten. Met veel moeite probeer ik hem weer wat vrolijker aan te kijken en ik wijs naar mijn koffer waar m’n kleren in zitten. “your clothes?” vraagt hij, bang om nog iets vast te pakken wat hij niet mag zien. Een klein glimlachje verschijnt op mijn gezicht en ik knik.

Terwijl Harry mijn kleren in de kast hangt kijk ik de kamer rond voor een plekje waar ik de doos kan verstoppen. “Don’t you have any dresses?” vraagt Harry verbaasd als hij al mijn kleren heeft opgehangen. Ik schud mijn hoofd “you should buy some, I bet they would look nice on you” glimlacht hij liefjes. Een zucht ontsnapt uit mijn mond, ‘maybe’ schrijf ik op mijn hand. Tuurlijk heb ik wel jurkjes, maar die heb ik allemaal in Nederland laten hangen. En nee ik ga geen jurkjes kopen, want jurkjes hebben in deze tijd van het jaar allemaal korte mouwen. “me and the guys will take you shopping some time” gaat hij vrolijk verder. Zonder dat hij het ziet rol ik met mijn ogen. Een gaap verlaat mijn mond, Harry grinnikt “right. I’ll let you alone so you can get some sleep. Goodnight Isa.” Zachtjes sluit hij de deur achter zich en ik strompel van het bed af richting de kleren kast. Langzaam kleed ik me om

Harry POV
In gedachte loop ik van de logeerkamer terug naar de woonkamer. Geïrriteerd kijk ik naar Liam en Louis die al de hele avond zitten te fluisteren. “Guys, what are you whispering about” zucht ik als ze na tien minuten nog steeds bezig zijn. Betrapt kijken beide jongens op “yeah, i was wondering that too, what is going on?”valt Zayn me bij. Een hele tijd blijft het stil “it’s about Isa isn’t it?! What do you guys know?” roept Zayn dan plotseling. Geschrokken kijken we allemaal naar Zayn en ik zie hoe Louis langzaam knikt. Liam port hem in zijn zij “we have to tell them at some point anyway Liam” gromt hij terwijl hij met zijn hand over zijn zij wrijft.

Liam zucht en staat op, verbaasd kijk ik hem na. Hoe kan hij nou weglopen op dit moment? Niet veel later komt hij terug met zijn laptop, niet begrijpend kijken Zayn, Niall en ik naar hem. “Okay guys, come stand around me” zucht hij na een paar minuten. Twijfelend lopen we naar Liam toe “read” is het enige dat hij zegt als we bij hem staan. Vol ongeloof lees ik de tekst “are you sure this is about her?” vraagt Niall twijfelend. Zonder dat Liam iets zegt gaat hij naar google en typt haar naam in bij afbeeldingen. Duizenden resultaten met allemaal foto’s waar Isa op staat. “shit” fluister ik geschrokken. Met moeite slik ik de brok in mijn keel weg. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat ook Zayn en Niall moeilijk voor zich uitstaren. Na een lange stilte, gevolgd door een goed gesprek hebben we besloten om niets tegen Isa te zeggen. Als ze wil dat wij het weten moet ze het ons zelf vertellen. Liam gaat morgen Eva bellen om meer informatie te krijgen en dan zien we wel verder.

Die nacht lig ik te draaien in bed, het lukt me niet om in slaap te komen. Isa ligt al een paar uur te snikken in de kamer naast me. Moet ik naar haar toe gaan om haar te troosten? Na een half uur besluit ik maar even naar de wc te gaan en als ze dan nog steeds huilt ga ik wel even bij haar langs. Ik trap de dekens van mijn lichaam en loop naar de deur. Zodra ik deze open, wat een piepend geluid veroorzaakt, is het meteen stil op de kamer naast me. Een zucht ontsnapt uit mijn mond, nu weet ik helemaal niet meer wat ik moet doen. Ze is duidelijk gestopt met huilen doordat ik mijn deur open. Meteen laat ik me weer terug op het bed vallen en besluit ik morgen mijn moeder te bellen. Even controleren of alles nog goed gaat thuis.