[033]

Isaiah Timber

Onwijs zenuwachtig zit ik naast Paul in de auto. Mijn vingernagels tikken ongeduldig op het dashboard en mijn tanden oefenden een zachte druk uit op mijn lip. Paul glimlachte even mijn kant op en gaf een zacht kneepje in mijn knie. ‘Het komt wel goed, Isa.’ Soepel stuurde hij de bocht om en liet de wielen van de auto verder rollen over de grindpaden. ‘Ze is je beste vriendin. Ze begrijpt het heus wel.’
Even haalde ik diep adem. Ik hoopte dat hij gelijk had; dat Kyana het zou kunnen vergeten. Hoewel ik wist ik het lullig van me geweest was dat ik niet aan haar gedacht had, bijna egoïstisch zelfs. Mijn blik richtte ik op de weg, in de hoop zo afgeleid te worden, maar naarmate ik wist dat we steeds dichter bij Kyana’s huis kwamen, werd ik nog zenuwachtiger. Ik kende de weg als mijn broekzak, wist precies hoelang het duurde voor we daar zouden aankomen.
‘Hier links, zei je toch?’Paul keek even vragend mijn kant op en reed een kleine afslag in toen ik kort knikte. Nog nooit was ik zo zenuwachtig geweest om naar Kyana te gaan, maar dat kwam ook omdat ik haar nog nooit was vergeten.
Mijn God, wat zal ze zich lullig voelen.
Toen het kleine blauwe huisje voor de voorruit van de auto opdoemde begon mijn hart sneller te kloppen, en met een snelle beweging klikte ik mijn gordel uit het slotje. De deur deed ik snel open, waarna ik uit de auto stapte en vrijwel direct de zomerse zonnestralen over mijn huid voelde strelen.
Een doffe klap gaf aan dat Paul ook uitgestapt was en zijn autodeur achter zich had gesloten. Door de kleine kiezels kon ik zijn voetstappen over het grind horen en binnen enkele seconden gleed er een warmte over mijn huid die nog bedwelmender was. Even glimlachte ik zenuwachtig zijn kant op, waardoor Paul zachtjes in mijn hand kneep en vervolgens naar de deur knikte. Dit spoorde mij aan om hem voor te gaan naar boven; Paul bleef voor de veranda nog even wachten. Eerst wilde hij mij de ruimte geven om het uit te leggen.
Het melodietje dat mijn trommelvliezen deed trillen toen ik op de deurbel drukte, zorgde ervoor dat ik even diep ademhaalde en toen afwachtend naar de oude, eikenhouten deur keek. Al snel werd deze uit het slot getrokken door iemand.
Kyana’s blik ging van vragend naar verrast. En van verrast naar terughoudend. Ze krulde haar armen over elkaar en leunde afwachtend tegen de deurpost.
‘Het spijt me zo, Ky!’verzuchtte ik. ‘Ik wilde je niet het gevoel geven dat ik je vergeten was. Ik wilde je opzettelijk daar zomaar alleen laten.’Ik zuchtte even zachtjes en beet vervolgens op mijn lip. ‘Het.. Het ligt alleen wat ingewikkelder.’
Kyana keek me afwachtend aan, haar blik werd al snel wat zachter. ‘Op wat voor een manier ‘ingewikkeld’?’
Mijn lippen vormden zich in een glimlach toen ik aan Paul dacht, toen ik me zijn aanwezigheid opnieuw realiseerde. ‘Als in.. Dat ik verliefd werd. Hopeloos en tot over mijn oren verliefd.’
Kyana’s mond zakte van verbazing nog net niet open, haar ogen werden groot. ‘Wacht.. Wat?! Op wie?’
‘Paul.’ Glimlachte ik, waarna ik ineens een arm rond mijn middel voelde krullen.