[032]

Isaiah Timber

Omdat het door zijn grote onmogelijk was om mijn arme om zijn nek te slaan, sloot ik ze maar om zijn middel. Mijn hoofd rustte op zijn borst en zijn warmte voelde behaaglijk aan. Elan was even overdonderd maar sloeg na een paar seconden ook zijn armen om mij heen. Het voelde weer als vroeger. Elan en ik. Samen tegen de wereld.
‘Je weet dat ik je nooit kan haten, toch? En ik kan je al helemaal niet haten voor iets waar je mee geboren bent,’ prevel ik tegen zijn borstkas. Elan handen verschuiven van mijn rug naar mijn schouders en dwingen e een stukje achteruit te deinzen. ‘Isa, ik-ik kan veranderen in een drie meter hoog, bovennatuurlijk sterk, mythisch wezen. En dat vind je niet erg? Dat vind je niet raar? Of zelf maar een tikkeltje eigenaardig? Dat is behoorlijk moeilijk te geloven, weet je?’ Hij kijkt me aan alsof hij zijn mening via mijn ogen in mijn hoofd wil prenten. Maar ik schud koppig mijn hoofd. ‘Nee, ik heb het geaccepteerd. Het is een deel van je. En jij bent een van de belangrijkste dingen in mijn leven. Voor mijn part ben je ’s nachts een driekoppige draak die met zeemeerminnen flirt. Zolang je niemand zonder reden pijn doet, kan het me niet schelen,’ antwoord ik koppig. Hij moet het even door laten dringen maar ziet dan in dat ik niet op andere gedachte te brengen ben. Weer drukt hij me dicht tegen zich aan. ‘Dank je, Isa. Dank je voor het zijn van het beste zusje dat ik me ooit kon wensen.’ Hij wordt er helemaal emotioneel van en snikt een paar keer dof.
‘Eigenlijk moet ik Paul bedanken,’ dacht Elan hard op. We zaten samen op de bank en lieten allebei onze gedachten even gaan. ‘Waarvoor?’ vroeg ik uiterst nieuwsgierig. ‘Nou,’ begon hij bedenkelijk, ‘ik voel me heel schuldig dat ik er bijna nooit voor je kan zijn, maar het was nog veel erger dat ik je niet eens de reden mocht geven. Paul mocht dat wel. Nu weet je in ieder geval wáárom ik bijna nooit thuis ben. Ik weet dat dat het niet opeens goed maakt, maar het maakt het schuldgevoel iets lichter.’ Daar denk ik even over na en dan knik ik. Het voelt inderdaad beter nu ik weet dat hij het dorp aan het beschermen is tegen mythische wezens. Het maakt zijn afwezigheid minder erg.

Opeens herinnerde ik me iets wat Paul me enkele dagen geleden vertelde. ‘Met wie is Quil ingeprent?’ verbrak ik de stilte. Elan keek verbaasd op. ‘Paul had het er laatst over maar moest gaan wachtlopen voor hij uit kon leggen wat het verhaal achter Quils inprinting is,’ leg ik uit. Elan knikt. En denkt even een paar seconden na. Dan opent hij zijn mond en begint te vertellen. Even was ik geschokt. Inprinten op een kleuter? Maar als Elan uitlegt dat het niet zo werkt als bij mij en Paul of Emily en Sam, begreep ik het. Quil was gewoon de belangrijkste persoon in haar leven, of dat nou als broer of minnaar was maakte hem nu niet uit. ‘Dat meisje zal nooit meer eenzaam zijn,’ sluit hij af. Verwonderd kijk ik hem aan. ‘Wat… lief.’ Is het enige dat ik erop te zeggen heb. Dat meisje gaat een geweldig leven tegemoet, dankzij Quil.

Enkele dagen later

Om zeven uur ging mijn telefoon. “Kyana” werd aangegeven op de display. Geschrokken ademde ik in. Kyana. Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Hoe had ik haar nou kunnen vergeten? Ik was zo verdiept in Paul en zijn mythische wereld dat ik haar totaal vergeten ben. Stom, stom, stom. Snel nam ik op. ‘Kyana, het spijt me enorm,’ verontschuldigde ik me meteen nadat ik het groene telefoontje had ingetoetst. Haar stem klonk hard en antwoordde: ‘Dat zal wel, je kunt het nu komen uitleggen anders hoef ik je de rest van het jaar niet meer te zien.’ Even was ik overdonderd. Hoe lang was het geleden dat ik haar voor het laatst gezien had? Ik telde terug en merkte op dat ik haar al drie weken niet meer gesproken had, niet in de weekenden, en ook niet op school want ik zat tegenwoordig bij de jongens in de pauze. Een eentonig gepiep maakte duidelijk dat ze had opgehangen. Zuchtend rende ik de trap af. Mijn jas trok ik snel aan en met een klap gooide ik de deuropen. Paul en Elan keken me geschrokken aan. Ze kwamen waarschijnlijk net terug van het wachtlopen. Ik wilde langs ze heen rennen maar Paul had me binnen de kortste keren in bij mijn pols vast. ‘Wat is er?’ vroeg hij bezorgd. Paniekerig probeerde ik mijn hand los te trekken maar toen sloeg hij gewoon zijn armen om me heen. ‘Laat me los, ik moet ergens heen,’ stribbelde ik tegen en ik probeerde me uit zijn armen te wurmen. Maar hij hield me alleen nog maar steviger vast en Elan kwam voor me staan. ‘Shht, rustig Isa. Wat is er aan de hand?’ suste mijn broer me en hij streelde met zijn hand langs mijn wang. Langzaam kwam ik tot bedaren en verslapte Paul greep om mijn middel. ‘Kyana belde,’ antwoordde ik zuchtend. Paul snapte het niet, maar Elan had het gelijk door. ‘Oh shit, Isa. Is het heel erg?’ vraagt hij zuchtend. Ik knik. Ja, Kyana was heel boos op me. Ik voel Pauls onbegrip gewoon. ‘Kan iemand me vertellen wat er aan de hand is en wie Kyana is?’ vraagt hij gefrustreerd. Elan antwoordt voor me. ‘Kyana is Isaiahs beste vriendin.’ Paul lijkt het nog steeds niet te begrijpen. ‘Was, zul je bedoelen,’ mompel ik triest. En ik draai me om in Pauls armen om het hem uit te leggen. ‘Kyana en ik zijn al heel lang vriendinnen, Paul. We waren bijna onafscheidelijk. We zagen elkaar bijna elke dag. Maar sinds jij en ik nou ja, je weet wel, heb ik haar niet meer gesproken. Niet één keek. Zelfs niet op school. Maar ik heb er helemaal net bij stil gestaan. Ze belde net dat ik het haar nu uit kan komen leggen anders hoeft ze me niet meer te zien…’ Even is het stil en Paul lijkt het te begrijpen. ‘Hoe kon ik zo blind zijn?’ snik ik. ‘Shhhh, ik breng je wel. Dan kan ze gelijk zien wie de schuldige hier is,’ sust hij me. Ik wil protesteren, maar ik moet nu snel naar Kyana voor ze me echt gaat haten. Elan gooit zijn sleutel naar Paul en woelt nog even geruststellend door mijn haar. ‘Het komt wel goed,’ prevelt hij en hij drukt nog even een kus op mijn voorhoofd voor ik Paul meetrek naar de auto. Op naar mijn beste vriendin.