Chapter 13
-Griffin-
Die avond was het feest. Het was namelijk altijd feest als een team een nieuw lid had gekregen. Ook vierde we dat het rode team gewonnen had.
Ik leundde samen met Jamie tegen de tafel met het eten aan. Jamie had een groot bord in zijn handen waar allerlij soorten vleesjes op lagen in kleine stukjes. Ik zelf had een beker vol vruchtjes.
We keken naar het grote kampvuur, waar sommige van het rode team omheen stonden te dansen, als een stelletje indianen.
'Kan jij niet iets zachter kauwen? Ik hoor je hier joh!' zei ik en ik keek Jamie aan. Jamie keek me ineens met puppy ogen aan. 'Sorry oke!' zei hij en ik keek hem op dezelfde manier aan en gaf een antwoord terug wat op bijna op hetzelfde leek.
Zo gingen we altijd met elkaar om, als een stelletje gekke idioten! En we hebben dezelfde droge humor.
'He! Jamie! Griffin!' riep iemand achter ons en we keken allebij tegelijk over onze schouder aan, allebei met onze monden helemaal vol.
Het was Percy en Annabeth.
'Hoi.' zei ik terwijl ik mijn vruchten wegslikte.
'Waar is Olive, of weten jullie dat niet?' vroeg Percy en hij kwam voor ons staan.
We haalde allebij onze schouders op en gingen ook allebij weer verder met eten.
'Jullie lijken soms wel een een eigen tweeling!' riep Annabeth en ze moest lachen.
'Hebben jullie misschien al bedacht dat ze misschien helemaal niet op het feest is?' vroeg ik en Jamie keek van mij, naar Percy en naar Annabeth.
'Goed idee.' zei Percy en hij en Annabeth vertrokken weer.
Jamie en ik zuchtte allebij tegelijk.
Ik zette mijn bord neer en keek omhoog.
'Hoe laat zou het zijn?' vroeg ik en ik keek naar Jamie, die zijn bord nu bijna op had.
'Geen idee... rond half 2 ofzo...' hij haalde zijn schouders op.
'Zullen we Percy en Annabeth achterna gaan?' vroeg ik, want ik had geen zin om hier nog langer te blijven staan.
'Is goed.' zei Jamie en hij propte het laatste stukje vlees in zijn mond.
Hij zette zijn bord neer en we liepen samen in de richting waar Percy en Annabeth ook heen liepen.
Eerst konden we ze niet vinden, maar uiteindelijk zagen we ze bij het huisje van Olive staan.
'En, hebben jullie de nieuwvogel al gevonden?' vroeg ik toen we aan kwamen lopen.
Percy schudde zijn hoofd.
'Nee, we dachten dat ze hier misschien zou zijn, maar hier is ze dus blijkbaar niet.'
'Nee, dat zien we.' zei Jamie en hij glimlachtte.
'Waarom willen jullie haar graag spreken?' vroeg ik en Percy keek me aan.
'Ik heb het gevoel dat ze hetzelfde heeft mee gemaakt als ik,' zei hij. 'En ik wil haar vraag mijn eigen verhaal vertellen en haar zeggen dat alles goed komt.'
Jamie en ik knikte. 'Dat is begrijpelijk.' zei Jamie en hij keek erg nadenkend en verdrietig naar de grond.
'Inderdaad, dus, daarom moeten we haar zoeken.' zei Percy en hij liep verder.
'Hea, we hebben nog niet op de stranden gekreken, misschien is ze daar.' zei Annabeth, om maar met een innitiatief te komen.
'Wat zou ze daar moeten doen?' vroeg Percy verbaast.
'Weet ik veel... maar aangezien ik ook een meisje ben, kan ik me zo'n beetje voorstellen waar een meisje naartoe gaat als ze misschien verdrietig is.' zei Annabeth.
'Ooh! En laat Olive nu ook een meisje zijn!' riep ik en ik klapte alsof ik het nog niet wist.
Annabeth keek me geirriteerd aan en ik hield mijn mond al dicht, maar Jamie moest zijn best doen om zijn lach in te houden.
Percy en Annabeth liepen richting de stranden, en Jamie begon het uit te proesten op mijn schouder van het lachen.
Ik klopte Jamie op de schouder en we liepen toen samen achter Percy en Annabeth aan.
Er zijn nog geen reacties.