Chapter 10
-Olive Bell-
Ik keek rond en zag dat alles van hout gemaakt was. Niets was van steen. Maar het zag er wel net zo stevig uit als steen, dus dat stelde me gerust.
De Centaur ging op een soort bed zitten, zoals normale paarden dat ook altijd deden en hij keek me recht in de ogen aan.
Ik kan daar nooit echt goed tegen dus ik keek meteen maar de grond.
'En, hoe heet jij?' vroeg hij en ik keek weer op.
'Olive Bell.' zei ik en ik ging meteen door met mijn verhaal, zodat ik er vanaf was.
'Mijn vader geeft me hier naartoe gebracht. Hij heet Dustin Bell. Ik zou hier thuishoren en veilig zijn volgends hem.'
Chiron knikte en keek me nog steeds aan.
'En heeft hij nog meer gezegt?' vroeg hij.
Percy keek nu van Chiron naar mij toe.
'Hij zei dat ik speciaal was, en dat hij al sinds mijn geboorte me beschermt tegen demomen ofzo. Ik heb ze gezien! Ze waren verschrikkelijK!'
Ik keek nu naar Percy, die mij ook aan keek en ik werd op een of andere reden enorm rood.
'Weet je waarom je speciaal bent?' vroeg Chiron weer.
Ik wist het wel, alleen ik schaamde me enorm om het te vertellen.
'Uhm... hij zei dat ik de dochter was van.. de Griekse godin Atermis.' zei i kzacht terwijl ik naar mijn handen op mijn schoot keek.
Chiron begon te glimlachen.
'Dan hoor je inderdaad hier thuis. Wat ik ook niet gek vind, aangezien je door de poort kon komen.'
Percy schoof onrustig op zijn stoel heen en weer.
'Je bent een Demi-God.' zei hij en ik keek hem niet begrijpend aan.
'Dat zei je daarnet ook al.' zei ik.
Percy knikte. 'Een Demi-God is een nakomelijk van een God en een sterfelijk mens.'
Ik begon het ineens te snappen.
'Ik ben zelf ook een Demi-God.' zei hij. 'En ik kan me nog heel erg goed herinneren hoe het voor mij was toen ik dat voor het eerst te horen kreeg,' Hij keek langs me heen. 'Dus ik snap als de beste hoe je je voelt.'
Daar stopte het gesprek mee. Ik had wel het gevoel dat het nu allemaal duidelijker was geworden.
Percy en Chiron liepen nu naast me door het kamp heen.
Het viel me op dat er best veel van die houten huisjes stonden. Blijkbaar waren dat de woningen voor de andere bewoners van dit kamp.
'Waar gaan we nu heen?' vroeg ik aan Percy.
'Naar je eigen huis.' zei hij en hij glimlachte naar me.
'Krijg ik ook zo'n huis?' vroeg ik en ik wees naar een houten huis waar we net langs liepen.
'Yup. Iedereen die hier komt krijgt er een. Hun ouders, in jou geval Artemis, en ik mijn geval Poseidon, bouwen deze huizen voor hun kinderen. Die van mij staat aan het grote meer.' zei Percy terwijl hij naar de huizen om zich heen keek.
Overal brandde fakkels, dus alles werd oranje verlicht, wat een hele rustige sfeer gaf.
We liepen nog een paar meter verder en toen stopte we ineens.
'Kijk Olive.' zei Chiron. 'Dit heeft je moeder voor je gemaakt toen je net geboren was.'
Ik keek er met grote ogen naar. Het was niet heel anders dan alle andere huisjes die ik had gezien, maar alsnog was het ongelofelijk mooi!
'Heeft het zo lang op mij gewacht?' vroeg ik en ik keek Chiron aan.
Hij knikte.
'Kom,' zei Percy. 'Dan gaan we naar binnen oke.'
Hij greep mijn hand en liep het kleine trapje op naar het houten plateau. Het was van binnen nog prachtiger dan van buiten. Op sommige plaatsten was het om een boom heen gebouwt, waardoor en soms midden in de kamer een echt boomstan stond van de grond tot het plafon. Er stonden al meubels in, waaronder een bed, bank, en tafel en stoelen.
Ook stond er een telescoop, die op de maan gericht was.
Ik liep verder en kwam op een soort veldje uit, wat helemaal afgeschermt was door bomen en struiken.
'Hier kun je zelf oefenen.' zei Percy. 'Eigelijk oefenen we altijd met zijn allen bij elkaar. Maar toch heeft ieder huis een eigen oefen veldje. En vraag me niet waarom.'
'Het is prachtig!' kon ik als enige uitbrengen.
'En je weet zeker dat dit allemaal van mij is?'
Percy lachte. 'Dat zei ik ook toen ik mijn eigen huis voor het eerst zag.'
Ik werd alweer rood en keek van hem weg.
'Je mag doen wat je wilt hier.' begon Percy. 'Behalve de hele tent afbreken natuurlijk. Dat heeft iemand al wel eens gedaan hea! Die gene vond het leuk om met explosieven te spelen, waardoor heel zijn huis ontplofte! Helaas is hij daar zelf ook bij gestorven.'
'Het spijt me.' zei ik maar Percy haalde zijn schouders op.
'Agh, ik was toch niet echt bevriend met hem.'
Hij liep weer terug naar binnen en ik volgde hem.
'Olive, hier zul je gaan wonen. Wat vind je ervan?' vroeg Chiron, die buiten was blijven wachten tot we terug kwamen.
'Het is prachtig!' zei ik en ineens werd ik heel trots op mezelf.
'Mooi. Morgen beginnen de trainingen voor je. En ook je lessen overigens. Hoe oud ben je als ik het vragen mag?'
'Ik ben 15 jaar.'
'Hea, dan kom je bij mij in de klas!' zei Percy.
'Kom morgen ochtend, om 8 uur 's mochtends naar mijn huis toe,' zei Chiron. 'En als je het niet kan vinden moet je het maar aan iemand vragen, want tegen die tijd zijn de meeste in dit kamp al wakker.'
Ik knikte en Chiron en Percy namen afscheid.
Ik draaide me om en zag mijn houten huis. Hij was echt prachtig!
Ik liep naar binnen en regelrecht naar de slaapkamer. Want ik kon wel wat slaap gebruiken op dit moment.
Ik ging met mijn kleren aan op bed liggen en viel meteen in een diepe slaap.
Er zijn nog geen reacties.