026

We lopen door, tot hevige trilling opkomt. De grond begint van links naar rechts en van voor naar achter te shaken. Ik grijp snel Kaï bij zijn schouders. Het triller word erger en we verliezen de balans. Hij pakt snel een tent uit mijn rugzak, gooit hem omhoog en een opgezette tent valt neer. 'Snel, erin!' Schreeuwd hij. Het is zelfs moeilijk geworden om te kruipen maar we maken het tot in de kleine tent en ik probeer de rits te vinden. Met veel moeite pak ik hem vast en probeer de tent dicht de ritsen. Als hij dicht zit gaan we in het midden zitten en pakken elkaar stevig vast. De grond begint erger te schudden en te tent begint met schokkende bewegingen te verplaatsen. Het word alleen maar erger en het houd niet op. Dan hoor ik vanaf rechts een kanon. Hij overtreft nog net het geluid van de aardbeving. Vanaf dezelfde kant komt een regenbui. Hij komt dichterbij en dichterbij. ik vraag me af wat het is. De bui nadert onze tent. En dat gebeurd en, stenen tergrote van appels vallen op onze tent. Harde klappen komen, maar geen een steen gaat door de tent. Ik verschuil mijn hoofd tussen mijn knieën, doe mijn oren en ogen dicht en probeer de regenbui van kanonnen die volgt te negeren. Ik heb ze niet geteld. Naar voor mijn gevoel een paar uur, stopt het opeens. Het trillen, de stenen. Het is voorbij. We blijven in de tent, durven er niet uit te komen. We blijven daar tot het donker word en het volkslied klinkt. Ik steek voorzichtig mijn hoofd door de tentdeur. Er zijn 3 tributen geweest voordat het lachende hoofd van Roan aan de hemel staat.