27. Next To You.

Nog steeds was ik overdonderd wat Harry net in mijn oor fluisterde. Het was misschien al wel een half uur geleden, het leek alsof hij het enkele seconden geleden pas had verteld. Ik wist nog steeds niet hoe hij daarbij kwam. Zou Louis het hem hebben verteld? En waarom zegt hij dit, hij had toch al een vriendin? Voorzichtig opende ik mijn ogen, maar keek meteen de tegenovergestelde kant op van Harry. Ik had geen zin in een kinderachtig gedoe. Ik probeerde oogcontact te maken met Louis, maar die keek niet één keer achteruit, waarvan ik wel baalde. Ik besloot om op te staan en naar Louis toe te lopen. De bus bewoog heen en weer, wat het voor mij moeilijker maakte om zonder te vallen naar hem toe te lopen. Uiteindelijk kwam ik toch heelhuids bij Louis aan. Ik ging op een lege plek naast Liam zitten en kuchte een paar keer om Louis' aandacht te trekken. Hij keek misschien wel, maar reageerde er verder niet op. Dan moest ik het zelf maar doen. ''Louis kan ik je even spreken?'' Vroeg ik voorzichtig. Louis draaide zich om en keek me aan, hij reageerde verder niet. Er verscheen een vervelende stilte. ''Alsjeblieft?'' Vroeg ik bijna op een smekende toon, nog even en ik zou voor hem gaan knielen. Hij knikte langzaam, wat mij een sprankeltje hoop gaf. Ik keek even naar Niall die niet doorhad dat hij eigenlijk moest verplaatsen. Louis stootte hem aan en vertelde dat hij voor een paar minuten van plaats moest ruilen met mij. Niall deed braaf wat er van hem verwacht werd en ruilde met mij van plek. Opnieuw viel er een ongemakkelijke stilte die wel eeuwen leek te duren. Totdat Louis eindelijk de eerste stap zette en vroeg waarom ik met hem wou praten. Een diepe zucht gleed langs mijn lippen. ''Heb jij tegen Harry gezegd dat ik hem leuk vind?'' Vroeg ik zacht zodat verder niemand anders ons kon horen. Louis keek me geschrokken aan en schudde meteen zijn hoofd. ''Dat zou ik nooit doen, je kent me toch?'' Ik beet even op mijn lip. ''Ik weet niet wat ik nu precies moet denken, we hebben al best lang geen fatsoenlijk gesprek meer gehad. Ik wil mijn vriend weer terug.'' Ik hem somber aan. Ik meende écht alles wat ik tegen hem zei, alles tot in de laatste detail. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. ''Sinds wanneer zijn we geen vrienden meer?'' Mijn sombere humeur veranderde meteen in blijdschap. ''Echt?'' Vroeg ik vol ongeloof. Louis knikte. ''Maar hé, Harry is daar volkomen zelf achter gekomen.'' Louis kreeg een wat vreemde grijns op zijn gezicht wat er best wel eng uitzag. Ik glimlachte zwak en keek snel even Harry's kant op. Ook hij zat er met een verdachte vreemde grijns op zijn gezicht. ''Tenminste als je mij wilt geloven.'' Zei Louis. Ik stootte Louis. ''Natuurlijk geloof ik je.'' Lachte ik terwijl ik hem omhelsde. ''Bedankt.'' Fluisterde ik in zijn oor. ''Geen dank.'' Fluisterde hij zacht terug terwijl hij me weer terug richting mijn plek op duwde. Hij knipoogde nog even snel en draaide zich toen weer om. Nu moest ik het alleen doen.