Where he doesn't expect me at all. 6*

De film die ik had uitgekozen had iets te maken met het einde van de wereld, althans, dat denk ik toch. Ik weet het niet meer. Ik had mijn aandacht niet bij de film.
Ik zat er maar wat te peinzen over vanalles en nog wat en het was saai om te zitten peinzen omdat ik heel erg snel peins, maar dat is het punt niet. De film was zo dom als een dove ezel, het was vreselijk en ik was opgestaan en de zaal uitgevlucht.
Toen ik de deur achter me dicht deed keek ik rond in het ruimte om te zien of er iets interessants was om te doen. Ik zag niet iets, maar iemand interessants. En ik ruikte ze ook. Het was Renesmee en haar lieve papa, Edward. Renesmee, tot daar aan toe, maar Edward? Ik kon geen slechtere timing hebben. Ik besloot te doen alsof ik niets zag en liep snel vooruit.
‘Oh, Catherine?!’ riep er iemand heel vrolijk uit. Ik stond ter plekke stil en draaide nonchalant mijn hoofd en deed alsof ik niemand zag en ging toen verder lopen. ‘Catherine! Hoort ze me niet of zo?’ De laatste woorden waren wat zachter uitgesproken, namelijk voor de persoon naast haar. Naast Renesmee, die zo dom was om mij te roepen waar haar vader bij was. Ik forceerde een lachje.
‘Ah! Renesmee, wat leuk je te zien!’ riep ik op een ‘ik-ben-een-dame-uit-de-hogere-kringen-manier’.
‘Wederzijds! En wat doe je hier? Ben je alleen?’ vroeg ze liefjes.
‘Ja. Ik had niets te doen en ik besloot een film te gaan zien. Hij was slecht. Ik ben er van weggelopen.’
Renesmee lachte. Toen verscheen Edward naast haar, zomaar. Uit het niets. Hij keek me dreigend aan. Ik keek hem aanbiddend aan en maakte een reverence.
‘Goedenavond heer, wat enig u te ontmoeten! Ik neem aan dat u Edward Cullen bent? De vader van Renesmee?’ vroeg ik hem beleefd, zo beleefd als ik maar kon.
Ik gooide al mijn charmes in de strijd en ik geef toe, het waren er al heel veel, maar Edward keek me nog steeds dreigend aan. Had hij soms iets verkeerds gegeten? Of gedronken... Waarschijnlijk een dier met het bloedgroep light. Ach ja, zo waren ze allemaal.
Ik liet een nerveus lachje horen. Renesmee stond er maar wat bij, met haar gedachten elders. God weet waar dat moge zijn.
‘Ja, ik ben Edward Cullen. Zou jij jezelf niet moeten voorstellen?’
Oh kerel, hoe kon ik dat nu vergeten zijn?
‘Natuurlijk. Neem me niet kwalijk. Ik ben Lady Catherine Victoria Mortimer.’
‘Ze stamt af van de koninklijke familie en is de enigste nakomelinge en erfgename van Roger Mortimer, de eerste graaf van March.’ vulde Renesmee me trots grijnzend aan.
‘Inderdaad. Dank je, Renesmee. Nooit gedacht dat je echt aan het opletten was. Ik dacht dat het iedereen verveelde.’ zei ik weer zo nonchalant mogelijk.
‘Nee.’ zei Edward. Hij zei het zacht. Ik keek naar hem op. Hij glimlachte. ‘Je komt niet elke dag iemand van de Engelse adel tegen, of wel?’
‘ik denk het niet. Althans, het was wel het geval toen ik nog in Engeland was, nu niet meer.’
Wat was dat voor een verwarrend gesprek?
‘Hm. Renesmee, we gaan. Onze film is al bijna begonnen.’ Renesmee knikte en ging door met ergens op te kauwen.
‘Leuk u ontmoet te hebben, lady Catherine.’
‘Oh, hou op met dat gelady. Catherine gewoon is al goed genoeg.’ zei ik lachend.
‘En aangenaam met u kennis te maken.’ Ik draaide me om naar Renesmee. ‘Amuseer je tijdens de film.’
‘Dank je!’
‘Tot morgen.’
‘Tot morgen!’
Ik liep weg. Natuurlijk vond hij het niet leuk mij ontmoet te hebben. Ik zag het aan zijn gezicht. Ookal leek het geen enkele emotie uit te drukken was ik er goed in gezichten en vooral ogen te ontcijferen. En ik had het niet mis toen ik zag dat Edward op het punt stond mij in stukken te scheuren terwijl hij zo liefjes met mij stond te babbelen.
Schijnheilig, zie je wel. Maar ja, ik zou ook niet anders gehandeld hebben als mijn dochter levensgevaar liep. Ik zuchtte. Mijn dochter, ik zou graag kinderen willen. Liefst twintig stuks. Kan ik daar maar meteen ook een voetbalploeg mee starten. Heb ik ook genoeg reserven als er iets mis gaat.

Ik moest oppassen deze nacht, want ik bespeurde nog iets in Edward’s ogen. Hij was niet van plan mij zomaar met rust te laten. Hij was van plan mij met een bezoekje te vereren.
Maar ik zal niet op de plaats zijn waar hij me zal zoeken, maar waar hij me het minst verwacht.