001 Meghan Summer Payne

Ik keek om me heen. Waar ik nu weer was belandt? Geen idee! Maar het beviel me wel.
Ik keek naar de zon die langzaam onderging. Dit miste ik. Vroeger ging ik altijd met mijn broer naar het strand rennen en samen keken we dan naar de zonsondergang. Later kon dat niet meer. Opeens was hij weg. Verdwenen uit mijn wereld.
Waarom? Alweer, geen idee.
'Excuse me, you're not allowed to come down here.'
Ik werd uit m'n gedachten gehaald door een politieagent.
'Sorry, I'll go, I didn't know.' antwoorde ik snel, veel zin om gearresteerd te worden had ik namelijk niet.
Strompelend vervolgde ik m'n weg naar het eerstvolgende dorpje. Ik was kapot. Letterlijk en figuurlijk.

In m'n hoofd had ik al helemaal uitgestippeld waar ik heen zou gaan. Als eerste zou ik naar Londen lopen. Veel geld had ik namelijk niet. Maar ik moest en zou m'n broer terugvinden. Nu had ik eindelijk de vrijheid. Ik wou de waarheid weten, en ik wou gewoon iemand hebben, die er voor me zou zijn. Want sinds mijn ouders me verlaten hebben, vertrouw ik niemand meer. Zelfs niet mijn eigen vrienden.
I'm lost. But everything happens for a reason, so the only thing we can do, is hope.