Chapter Eight.

Willow Anderson.

Stomverbaasd staarde ik George aan. Hij maakte een grapje. Toch? Hij maakte altijd grapjes, hij kon dit niet menen. Maar die blik in zijn ogen was doodserieus en er was geen sprankje humor in te zien. En dat beangstigde me nog het meest.
‘Maar George…’ mompelde ik. ‘Waarom?’ Opnieuw deed hij een stap dichterbij en hij stond bijna tegen me aan. De boom achter me maakte dat ik geen kant op kon.
‘Voor jou,’ fluisterde hij. Voordat ik doorhad wat er aan de hand was raakten zijn lippen de mijne. Ik wist niet wat ik moest doen. Dit mocht niet, dit was fout, heel fout. Ik tilde mijn handen op en duwde tegen zijn borst, waardoor hij teleurgesteld naar achteren leunde.
‘Het spijt me,’ zei hij. Mijn hart was op hol geslagen en opeens wilde ik hem meer dan ooit.
‘Ach- what the hell…’ glimlachte ik, en ik trok hem weer tegen me aan om hem te zoenen. In een nanoseconde lagen zijn handen op mijn heupen en mijn armen om zijn nek, en waren we verstrengeld ik een zoen zoals ik die nog nooit gehad had.
Het duurde niet heel lang voordat de kus werd verstoord, deze keer door hem. Hij keek in mijn ogen en ik keek terug, verlangend naar meer.
‘Niemand mag dit weten,’ fluisterde ik.
‘Niemand,’ beaamde hij, waarna hij zijn lippen opnieuw op de mijne drukte en me het komende halfuur bezig hield.

Dus.... Wat vonden jullie ervan? Goedgekeurd?