Chapter Seven.

Willow Anderson.

De duisternis verdween en ik stond in de woonkamer, waar Oliver op de bank zat met een boek. Hij keek niet eens op toen ik zo plotseling verscheen, maar mompelde alleen 'Hoi'. Shit. Ik had nog niet nagedacht hoe ik me moest gedragen tegenover hem, en aangezien ik nog stond te trillen op mijn benen, was dat wel een slim idee geweest.
'Hi...' mompelde ik daarom maar. Nu keek hij wél op. Had hij iets gemerkt aan mijn stem? Hoe zou mijn gezicht er nu uitzien? Zou het iets verraden?
'Voel je je wel goed?' vroeg hij.
Ik zette een glimlach op. 'Natuurlijk!'
Hij keek me even verward aan, legde zijn boek neer en stond op. Toen hij eenmaal voor me stond kon ik mijn zenuwen niet meer onderdrukken - en dat allemaal omdat George en ik bíjna gezoend hadden! Wat een onzin!
Ik probeerde mezelf te vermannen terwijl Oliver me geamuseerd in zich opnam.
'Ik geloof je niet,' fluisterde hij, waarna hij me optilde alsof ik een baby was. Geschrokken sloeg ik mijn armen om zijn nek, en moest lachen, maar nu echt.
'Ik voel me prima, echt. Een beetje misselijk, maar dat komt gewoon omdat ik honger heb. Dus maak eten voor me, nu!'

De dag erna vertrok Oliver al in de vroege uurtjes en zette ik alles op alles om op tijd wakker te worden en hem succes te wensen. Toen hij de deur uit was maakte ik een ontbijt voor mezelf en ging het buiten in de zon opeten.
Na het ontbijt maakte ik me klaar om te gaan, ook al was het nog veel te vroeg. George zou het toch niet erg vinden, waarschijnlijk.
Ik begon nu toch wel weer zenuwachtig te worden. Wat als hij zich weer liet 'meeslepen'? Zou ik dan de drang om erin mee te gaan kunnen weerstaan, zoals ik gisteren maar net had kunnen doen? Ik betwijfelde het. Maar het moest. Ik kon het niet maken om met mijn beste vriend te zoenen, hoe graag ik dat ook wilde.
Ik was klaar om te gaan - het was tien uur - en ik liet mijn jas thuis, veel te warm. Ik Verdwijnselde.

'Liefje, wat fijn je te zien!' kirde mevrouw Weasley zodra ze zag wie er voor de deur stond. Ik werd stevig omhelst.
'Ik zal George even wakker maken... Altijd als hij hier is, slaap hij veel te lang... momentje, schat.' Mevrouw Weasley snelde de trap op en ik nam plaats aan de houten keukentafel, terwijl ik the Burrow rondkeek. Wat was ik hier al lang niet meer geweest! Er was verder niemand thuis, maar dat vond ik niet erg, ik vond de rust wel fijn.
Ik hoorde gestommel op de trap, en een slaapdronken George kwam naar beneden, zijn blouse nog maar half dicht, maar zijn broek gelukkig wél aan.
Ik lachte. 'Goedemorgen, ben je wakker?' grinnikte ik. Hij grijnsde vrijwel meteen en pakte twee boterhammen uit een kastje.
'Beetje, je bent vroeg.' Hij keek me beschuldigend aan, en ik haalde verontschuldigend mijn schouders op. 'Tja, beter te vroeg dan te laat, hè?'

George en ik liepen door het bos, in de heerlijke schaduw die de hitte van de zon tegenhield. Het was inmiddels al middag, we hadden mevrouw Weasley geholpen met het schoonmaken van het huis en we roken beide naar zeep. We waren uitgeput, en uiteindelijk hadden we weten te ontsnappen aan mevrouw Weasley, die de tuin nog even wilde doen.
'Ze laat ons wel werken, zeg,' lachte ik, terwijl ik tegen wat takjes trapte. Hij grinnikte.
'Ik weet het, waarom denk je dat ik op mezelf woon?'
'Omdat je Angelina hebt?' Zijn grijns verdween en hij bleef staan. Ik bleef ook staan en staarde hem aan. Hij keek ernstig, en de zenuwen gierden weer door mijn lichaam door de blik in zijn ogen.
'Willow...' begon hij zachtjes, en hij deed een twijfelende stap dichterbij.
'Ik heb eens nagedacht, en ik denk dat ik een foute keuze heb gemaakt.'
'Wat bedoel je?' Ik snapte niet waar hij heen wilde. Had hij het over wat er gisteren gebeurde? Of beter gezegd; wat er gisteren bijna gebeurd was? Want dat was geen keuze.
'Ik heb gisteren mijn relatie met Angelina beëindigd.'

Perceptive zei op 1 mei 2012 - 9:01:
Toch wel apart dat niemand minder dan LUCIUS MALFOY een verhaal schrijft over George WEASLEY. -grapje, ik ben dol op dit verhaal c:-