025

De volgende dag.

We lopen door het doolhof. Ik heb geen idee waar naartoe. Kaï loopt voorop. Hier en daar loopt het dood en lopen we terug. We hebben genoeg te eten en te drinken, dus nemen af en toe een pauze om wat te eten. Ik eet hier nog meer dan dat ik thuis deed. We hebben de hele dag nog niet gesproken. Als we weer moeten omdraaien omdat we dood zijn gelopen zegt hij voor het eerst die dag iets. 'Waarom heb je het gedaan? Vajenne neergestoken?' De vraag komt als een kogel op me af. Ik stamel wat. Waarom heb ik dat gedaan? 'Ik heb geen idee. Ik heb geen idee wat ik daar heb gedaan. Ik weet niet meer wie ik ben. Wie de echte Nymet Walkrose is. Ik ben nu een moordmachine. Gemaakt door het Capitool.' Antwoord ik. Mijn antwoord komt hard bij hem aan, ik zie het. Hij kijkt me met grote ogen aan. Dit word vast niet uitgezonden. Ik hoop het niet. Ik bedenk me opeens wat er nu met Ilana zou kunnen gebeuren. 'Maar misschien hebben ze het ook in me naar boven gehaald. Dat ik altijd zo geweest ben.' Probeer ik mezelf te verbeteren. 'Laten we doorlopen.' Zeg ik snel als hij onbegrijpelijk kijk en ik loop een willekeurige richting in. Ik heb hem de kaart nog niet laten zien, dat ben ik ook niet van plan.