Luca en Alina

De schriele middagzon vond twee personen op het dak van een huis zitten. Om het huis heen was het een grote plas modderig water en af en toe dreven wat bomen, auto’s of anders zins voorbij. Van de andere huizen was nauwelijks een dak nog zichtbaar. De twee personen op het dak, een jonge vrouw en een jongeman in het begin van hun twintiger jaren, leken zich er vrij weinig van aan te trekken. De jongeman, Luca, lag met zijn handen in zijn nek achterover op het dak en keek naar de lucht, de jonge vrouw, Alina, had haar benen opgetrokken en keek bezorgd naar de horizon.
“Hoe lang denk je dat het duurt?” vroeg Alina afwezig op haar lip bijtend. Luca knipperde nauwelijks met zijn ogen. “Gezien onze regering, nog wel even.” Alina bracht nerveus haar hand naar haar mond en begon op haar vinger te bijten. Luca trok zichzelf zuchtend omhoog en sloeg geruststellend een arm om haar heen. “Geen zorgen, ze komen wel.”
“Het is toch al veel te lang geleden!”
Luca wreef geruststellend over Alina’s arm terwijl hij op zijn horloge keek. “Zes uur geleden.” Hij herinnerde zich dat moment nog goed.

Luca keek verbaasd naar de vloer van de begane grond van zijn huis. De vloer van de gang stond blank. Luca schudde zijn hoofd, liep de trap verder af de gang door en trok zijn deur open. Buiten stond het al helemaal blank. Wat extra water stroomde naar binnen langs zijn voeten. Fronsend duwde Luca zijn deur weer dicht en verplaatste zich naar de woonkamer. Hij lokaliseerde de radio en zette die aan op het nieuwskanaal.
“En nu een belangrijk nieuwsbericht. Zojuist zijn de dijken doorgebroken rond Zeeland door hevige regenval en wind. Mensen in die regio worden verzocht zich zo snel mogelijk te evacueren en hoger gelegen plaatsen op te zoeken.”
Luca’s ogen verwijdden zich en hij vloekte. Hiervoor was hij niet naar Zeeland verhuisd! Hij drukte snel de radio uit, zocht een paar belangrijke dingen bij elkaar en waadde door het water dat inmiddels tot zijn knieën kwam naar de trap. Hij stopte niet op de eerste verdieping maar liep door naar de zolder. Hij plaatste zijn belangrijke dingen op zijn bureau en keek door het raam naar buiten. Het regende nog steeds hevig. Toen hij naar de straat keek, zag hij dat het water al bij de meeste huizen tot de eerste verdieping kwam. Alleen bij het huis naast hem stond het water nog maar net halverwege de voordeur. Hij probeerde niet te letten op wat er voorbij dreef. De waarschuwing van de radio was overduidelijk veel te laat geweest.
Het water bleef maar stijgen. Luca besliste snel en trok het zolderraam open. Na een spijtige blik richting al zijn belangrijke spullen, hees hij zich door het raam op het dak. Met enige moeite kroop hij over het dak naar boven. Op het dak naast hem verscheen ook een hoofd. Alina.
Het water bleef maar stijgen. Alina keek nerveus naar hem en het dak. “Zit je daar wel veilig?” schreeuwde ze over het watergeweld heen. Luca wist vrijwel zeker van niet, maar wat moest hij doen? Dat tegen haar zeggen? “Vast wel,” riep hij terug. Alina wees rillend op de boom tussen hun beider huizen in. “Kun je die boom niet gebruiken om hierheen te komen? Hier is het hoger!”
Luca bekeek kritisch de boom, maar bedacht zich toen dat hij toch niets te verliezen had. Hij worstelde zich door middel van de boom de afstand over, en met behulp van Alina landde hij veilig op haar dak.

En nu zaten ze hier al bijna zes uur. Om eerlijk te zijn had hij de brandweer, of wat ook maar uitrukte met dit soort situaties, al wel eerder verwacht, dat ze er nog niet waren was zorgwekkend. Om Alina echter ook maar enigszins rustig te houden, hield hij zijn mond daarover.
Hij keek verbaasd naar de jonge vrouw naast hem toen hij voelde dat ze tegen hem aan begon te leunen. “Alina?” Alina draaide haar hoofd naar hem toe. “Wat,” zei ze knorrig. Een glimlach speelde om Luca’s mond. “Niets,” zei hij.
“Luca?”
“Hm?”
“Wat als ze niet komen?”
Luca trok een gezicht. “Dan zit ik hier met jou tot het einde.” Zijn toon was opgewekt, maar hij verstevigde zijn greep op Alina’s arm. Alina snoof om zijn vrolijke toon. “Wat doen we nu?”
“Geen idee.”
Luca merkte traag op dat er nog een auto voorbij kwam terwijl het tussen hen stil bleef. Hij wist niet wat hij moest zeggen. Alina was weer op haar vinger gaan bijten. Nerveus verzat ze een paar keer voor ze haar mond opentrok: “zeg, Luca?”
“Hm?”
“Ik wil je wat zeggen.”
“Wat dan?”
Alina werd rood, frunnikte nerveus met haar handen en stamelde: “N-nou, ik, eh, ikvindjeleuk!”
Luca haalde zijn arm terug enigszins rood. “Wat zei je?”
In verlegenheid gebracht keek Alina naar beneden. “Ik vind je leuk,” zei ze zacht.
Dat was als muziek in Luca’s oren. Nee, meer dan muziek. Al maanden probeerde hij zo onopvallend mogelijk Alina te volgen. Het had iets stalkerachtigs misschien, maar hij voelde zich aangetrokken. En nu, nu zei zij dat ze hem leuk vond.
Alina begon van hem weg te schuiven. “Sorry, ik had dat niet moeten zeggen, ik -”
“Alina,” brak Luca haar af. Ze keek nerveus naar beneden zodat ze hem niet aan hoefde te kijken. Luca haalde diep adem. “Alina, ik vind jou ook leuk.” Haar hoofd schoot omhoog, met een blik in haar ogen vol hoop. Luca hield haar ogen vast met de zijne en boog zich langzaam naar haar toe. Tegelijk sloten ze hun ogen toen hun lippen elkaar ontmoetten.
Na de kus die niet heel erg lang duurde, rustten ze hun hoofden tegen elkaar en omhelsden elkaar. De wereld had kunnen vergaan en ze hadden het niet gemerkt. Wat ze wel merkten was een touw naast hun hoofden.
“Excuses voor het wachten,” toeterde een joviale stem die er overduidelijk geen enkele moeite mee had om een teder moment te onderbreken. “We komen jullie redden! Als meneer mevrouw stevig vast wil houden en beide het touw vasthouden, takelen we jullie omhoog!”
Luca wist niet of hij geïrriteerd of blij moest zijn. Alina begon te lachen van opluchting, haar wangen rood van verlegenheid.