Michel

'Schiet op Lucia! Als je niet sneller loopt komen we allemaal te laat!'

'Ik kom er al aan ik kom er al aan!' antwoordde Lucia Nanami terwijl ze achter het meisje met de oranje haren aan liep. 'Jeetje Seira, ik wist niet dat maandag iets was om opgewonden voor te worden.'

'Laat haar maar' adviseerde Hanon Hosho, Lucia's beste vriendin. 'Seira wil gewoon graag haar poëzieopdracht inleveren.'

'Denk je dat het valsspelen was om Birth of Love te gebruiken?' vroeg Seira terwijl ze zich omdraaide naar de andere twee meisjes. 'Het is tenslotte mijn lied.'

Lucia luisterde niet. 'Rina, hierzo!'

Het groenharige meisje draaide zich om en zag ze, daarna ging ze naar hen toe om met ze mee te lopen. 'Klaar voor nog een maandag?' vroeg ze.

'Nee!' mopperde Lucia. 'Ik heb mijn wiskundeopdracht niet af kunnen maken!'

Hanon en Rina keken haar allebei verbitterd aan. 'Als je het hebt over opdracht tweeëndertig, wij kregen het pas afgelopen donderdag te horen.'

'Weet ik! Maar ik haat wiskunde!' antwoordde Lucia.

Voor Hanon of rina konden antwoorden ging de bel.

'Oh nee! Nu komen we echt te laat!' zei Seira terwijl ze het op ene rennen zette. 'Kom op!'


XXX

'Man, ben ik even blij dat het eerste lesuur over is!' mopperde Lucia terwijl ze tegen een muur in de hal aan leunde. 'Ik haat maandagen.'

'Lucia-chan!' Seira racede naar haar toe terwijl ze met een papier in haar hand zwaaide. 'Ik heb een tien voor mijn opdracht!'

'Geweldig Seira.' zei Rina terwijl ze naar hen toe liep. 'Hoe ging het eerste uur, Lucia?'

Lucia jammerde: 'Niet vragen. Het was vreselijk.'

'Lucia, Rina, Seira!' roepte Hanon terwijl ze naar hen toe rende. 'Wat is er?'

'We wachten tot het volgende lesuur.' antwoordde Rina. Maar Hanon luisterde niet.

'Wie is dat?' vroeg ze terwijl ze de hal door keek, naar de kluisjes. 'Ik heb hem hier nog nooit eerder gezien.'

Hij was langer dan de meeste mannelijke studenten uit hun klas, en hoewel zijn haar wit was, was het duidelijk dat hij niet heel oud was. Zijn pupilloze ogen waren een helder blauw, zijn witte haar in een staart behalve twee korte lokken van vanachter zijn oren. Hij droeg het schooluniform voor jongens, en een gouden armband om zijn pols aan het einde van zijn mouw.

Hij haalde een instrumentkoffer uit zijn kluisje voor hij het weer sloot.

Lucia, Hanon, en Rina keken nog naar hem terwijl Seira bijna schreeuwde 'Mikeru!'

Geschrokken keek de nieuwkomer naar het gezelschap van vier, die aan kwamen gelopen.

'Mikeru?' vroeg lucia.

'Ja!' antwoordde Seira. 'Hij is Mikeru! Zie je het dan niet?'

Hij keek hen met opgeheven wenbkbrouw aan. 'Ken ik jullie?'

'Ja je kent ons!' zei Seira. 'Weet je nog van toen je de wereld wilde overnemen en je absorbeerde me in je vleugels maar ik wist dat je niet slecht was en we zongen ons lied en de Ancients kwamen terug en namen je mee terug en-'

De nieuwe student keek totaal verbluft. 'Ik heb geen idee waar jullie het over hebben.' De twee gouden oorringen rinkelde een beetje terwijl hij met zijn hoofd schudde.

'Wat is je naam?' vroeg Rina hem.

'Michel Apoarchaious' antwoordde Michel.
jn
'Kan je je het niet herrinnneren?' vroeg Seira terwijl ze hem bij zijn arm greep. 'Ik ben Seira!'

'Ik denk niet dat ik jullie ooit eerder heb ontmoet.' antwoordde Michel. En ik denk dat als ik het had het me wel zou kunnen herrineren.

Maar Seira was niet af te schrikken en opende de instrumentkoffer, om precies te vinden wat ze had verwacht: Een gouden fluit.

'Zie? Je moet Mikeru wel zijn! Je hebt zelfs deze fluit!'

Michel graaide de koffer terug en klinkte hem dicht. 'Dat is mijnfluit.'

'Kan je hem bespelen?' vroeg Seira.

'Ja. Heel goed zelfs.' Michel zwaaide zijn tas op zijn rug en draaide om. 'Het was interessant jullie te ontmoeten, maar ik moet naar mijn les.'

De vier meiden keken toe terwijl Michel wegliep.

'Ik krijg het gevoel dat we niet zo gauw naar huis zullen gaan.' observeerde Hanon.

'Seira, weet je zeker dat dat Mikeru was? Misschien heb je het mis.' suggereerde Lucia.

'Ik heb het niet mis! Dat was Mikeru!' drong Seira aan.

'Hij zei dat zijn naam Michel was.' zei Rina langzaam.

'En hij heeft een fluit.' bood Hanon aan.

'Maar waarom kan hij zich niets herrinneren?' vroeg Lucia zich af.

'Ik weet het niet.' zei Rina. 'Maar we kunnen maar beter een oogje in het zeil houden.'

Er was geen tijd om verder te discussiëren, de bel ging, en de meiden gingen ieder naar hun les.

Een schimmig figuur stond in de hal een paar meter bij de meiden vandaan. Ze had lang zwart haar en goudgele ogen. Aan de linkerkant van haar hoofd droeg ze een spelde in de vorm van een ster.

'Ja, houd alstjeblieft een oogje in het zeil, Mermaid Princesses.' zei ze zacht, waarna ze haarzelf in haar zwarte vleugels vouwde en verdween.