Chapter Six.

Willow Anderson.

Het was de vrijdag voor Oliver's wedstrijd en ik liep door Weasleys' Wizard Wheezes om te zien of ik kinderen kon helpen. Er was echter niemand die echt mijn hulp nodig had, of die wilde betalen, dus al snel stond ik weer naast George, die al die tijd vanaf het balkonnetje bovenaan de trap had staan toekijken.
'Ik snap nu echt waarom je dit zo leuk vind,' zei ik tegen hem, zodra ik naast hem stond. Hij grinnikte.
'Soms zie ik hier kinderen komen met dezelfde blik in hun ogen die Fred en ik altijd hadden - ondeugend en stiekem.'
Ik slikte. Dit was de eerste keer dat Fred ter sprake kwam, maar George leek het er goed vanaf te brengen; zijn grijns stond nog altijd op zijn gezicht en die verdween geen één keer.

Ik liep weer door de winkel langs alle fopartikelen en vrolijke kinderen, toen er op mijn schouder getikt werd door niemand minder dan Ron en Ginny Weasley.
'Hé, hallo!' riep ik vrolijk uit, bij het zien van hun stralende gezichten.
'Hé, Willow, wat leuk jou hier te zien!' zei Ron, en hij omhelsde me. Ginny was de volgende.
'Ja! Heb je het naar je zin hier, tussen al die enthousiaste kinderen?' Ik knikte lachend en keek de winkel rond.
'Heel erg, het is geweldig hier,' antwoordde ik.
'Mooi zo. Weet jij waar George is?' vroeg Ron. Ik haalde mijn schouders op en zocht hem tussen de kinderen.
'In zijn kantoor of zo?'
Ze namen afscheid van me en liepen de trap op naar George's kantoor, terwijl ik rond bleef lopen en zelf ook wat dingetjes uit probeerde.

Het was sluitingstijd en ik trok mijn jas aan. George had net de voordeur afgesloten en kwam de trap weer op om me gedag te zeggen. Ik was klaar om te gaan en was vermoeid na de lange dag werken.
'Wens Oliver maar veel succes van me, voor morgen,' zei George toen ik mijn jas dichtknoopte. Ik knikte.
'Dat zal ik zeker doen.'
Ik boog me voorover om hem te omhelzen en een zoen op zijn wang te geven, het gebruikelijke.
'Fijn weekend,' zei ik glimlachend, en toen ik me om wilde draaiden om mijn tas te pakken, trok hij me aan mijn arm terug. Ik keek hem verwachtingsvol aan, maar de blik in zijn ogen was anders dan voorheen.
'Uh, zeg eens...' stamelde hij, en hij sloeg zijn ogen beschaamd neer. 'Heb je zin om morgen bij the Burrow langs te komen?' Ik staarde hem aan en begon toen te lachen.
'Natuurlijk heb ik daar zin in! Ik heb mevrouw Weasley al eeuwen niet gezien! En je vader... Geweldig! Hoe laat zal ik komen?'
George was duidelijk gedesoriënteerd door mijn gekke reactie maar herstelde zich toen.
'Rond een uur of twaalf? Angelina is er niet,' zei hij er vlug achteraan.
'Komt in orde. Oh, wat... jammer?' Ik lachte. Hij lachte ook.
'Ja, ik weet dat je haar niet zo mag. En eerlijk gezegd haat ze jou ook, zeker na die knuffel...' Hij staarde me weer aan met die rare blik in zijn ogen. Ik sloeg mijn armen voor de grap om zijn nek.
'Jammer dan. Je bent mijn beste vriendje, ik laat me echt niet door haar tegenhouden,' grinnikte ik.
Ik realiseerde me plotseling dat ik een fout begaan was, want na een lange tijd naar elkaar kijken voelde ik een vage kriebel in mijn buik en kreeg ik de neiging om George te zoenen - iets wat absoluut fout was en niet mocht.
Blijkbaar voelde hij net zoiets raars, want hij boog zich voorover - ik voelde zijn adem over mijn gezicht strelen, zijn lippen raakten de mijne bijna - en ik trok me los en deed geschrokken een stap achteruit.
'Behalve dat,' zei ik abrupt, en hij kreeg een rood hoofd. 'Misschien is het beter als ik morgen maar thuis blijf.'
'Nee- niet doen! Het spijt me, ik liet me even meeslepen,' verontschuldigd hij zich snel. 'Het zal niet meer gebeuren, kom alsjeblieft gewoon langs, morgen.'
Ik keek hem even onzeker aan, maar ik wist dat hij het meende.
'Goed dan,' gaf ik uiteindelijk toe, en die vertrouwde grijns verscheen weer op zijn gezicht.
Met een luide knal Verdwijnselde ik.