Niamh Heffernen || O1O.

Ik haalde een hand door mijn blonde lokken waardoor het perfect over mijn schouders viel. Megan had zojuist het huis verlaten nadat ze hysterisch gegild had. Iets speciaals had ik niet aangetrokken, misschien bleef het wel bij een normale wandeling en dat ging niet fijn met pumps.
"Liefje, de buurjongen staat voor de deur" riep mijn vader van beneden, en ik hoorde zijn voetstappen naar de deur vervagen.
Glimlachend liep ik de trap af en keek naar Owen die gelukkig ook geen moeite gedaan had aan zijn uiterlijk.
Ik drukte mijn lippen kort op de wang van mijn vader en verliet vervolgens het huis met Owen. Ik keek langzaam omlaag en zag een klein schattig hondje.
"Hoe heet hij?" vroeg ik nieuwsgierig.
"Zij, het is een zij.." grijnsde hij scheef en aaide een keer over het kopje van de hond.
"Het heeft nog geen naam eigenlijk. Zolang hebben we haar nog niet.." mompelde hij en liet tegelijkertijd een grinnik horen.
"Ik heb met wat vrienden afgesproken en heb ze al lange tijd niet meer gezien vind je het erg?" vroeg Owen na een lange stilte.
"Helemaal goed" antwoordde ik oprecht en keek vanonder mijn wimpers naar zijn gezicht. Zijn donkere krullen stonden hem waanzinnig goed en voor je het weet was je verdronken in je zijn blauwe ogen.
"Weet je wat je vroeger altijd wou als ik op je paste?", Owen hield de riem wat losser zodat de hond meer ruimte kreeg.
"Nee?", ik was dat waarschijnlijk allang vergeten hoe lang was dat geleden?
"Je wenste vaak dat je kon schaatsen en bleef het maar herhalen..", of ik hoorde het verkeerd of zijn mond verliet écht een kleine grinnik.
"Kan best. Ik kan nog steeds niet schaatsen.." mompelde ik iet wat beschaamd. Veel kon ik het niet helpen, want een meisje van drie jaar kon niet uit zichzelf leren schaatsen.
"Laten we naar het park gaan" besloot Owen standvast. Ik bevestigde zijn voorstel door te knikken en samen liepen we achter de hond aan die de weg naar het park maar al te goed wist.
Een stilte brak aan, en om eerlijk te zijn vond ik die best ongemakkelijk aangezien ik geen woord wist te verzinnen. De hond begon uit het niets wilt te blaffen en bleef stil staan bij een lantaarnpaal.
"Owen" klonk er opeens een stem en twee schimmen kwamen tevoorschijn. Waarom kwam die stem mij zo bekend in de oren?

Het is voorspelbaar ja, maar ik wist gewoon niet hoe ze anders Zayn weer moest ontmoeten.. Ik heb geprobeerd iets te verzinnen om het anders te laten lopen, maar ook de meesten van jullie wilden dat ze Zayn ging ontmoeten die avond dus (: Maar nu weten jullie niet hoe Zayn en/of Niamh gaan reageren (': Kunnen jullie op de kudo-knop drukken voor mij? xxx <33