Epiloog

En nu zit ik hier, alleen, in die wc tegen de muur gehurkt. 3 maand later. Zijn ketting in mijn hand. En een doos pilletjes in het ander. De tranen rolden voor de zoveelste keer over mijn wangen heen naar beneden. Ik kon het niet meer verdragen. Het leven zonder hem was te zwaar. Elke dag leek hetzelfde te zijn. Mijn leven was saai geworden. Sinds hij weg is, heb ik de gewoonte genomen om hem 1x per week te bellen. Ik kom dan automatisch op zijn voicemail, waar ik dan zeg wat ik die week gedaan heb en hoeveel ik hem wel mis. Ik voel me beter wanneer ik het doe. Mijn vrienden zijn bezorgd om me. Omdat ik niet meer lach. Mensen zagen me altijd als een zonnetje. Het meisje dat altijd vrolijk was, die altijd blij was met wat ze had. De helft van de pillen zijn al op, en ik voel dat het genoeg is. Weg gaan naar James is het enige wat ik op die moment wou. Langzaam word ik lichter. Plots scheen er een licht in mijn ogen. Het was mooi, heel mooi. Dit is het dus. Ik ben dood. Nu kan ik eindelijk Terug bij hem, bij James. Het licht verdween, en toen was het voorbij, ik voelde niet meer, zelf de koude tegels onder mijn lichaam waren verdwenen, geen lawaai meer, het enige wat ik zag was James, die daar, in de veste op me wachtte.