048

Liam James Payne

De volgende morgen zit ik weer bij ons vaste groepje. Allemaal vragen we ons af wat er vandaag op het programma staat. Ik weet nog van de vorige keer dat we nu allemaal alleen moeten zingen en dat de jury dan beslist of je door mag naar “Judges Houses”.

‘Er hangt een lijst met veertig liedjes. Kies het juiste liedje. Je moet boven iedereen uit staan. Je moet eruit springen en alles geven. Het is je laatste kans, maak er geen rommel potje van. Doe je best.’ Louis Walsh vertelt wat er gaat gebeuren. Simon Cowell neemt het van hem over en vult nog wat aan. ‘Om even duidelijk te zijn. In de volgende vierentwintig uur gaat meer dan de helft van jullie naar huis. De rest gaat door naar “Judges Houses.”’ Ik bijt op mijn lip. De zenuwen razen door mijn lichaam en ik ben bloed nerveus voor vandaag. Het is alles of niks er zijn geen tweede kansen. Ik heb in 2008 wel een tweede kans gekregen, maar ik ga er niet vanuit dat dat dit jaar weer gaat gebeuren. ‘Er is nog één ding. Er is iemand anders die ons helpt met het bekijken van de optredens. Nicole.’ Vult Simon nog meer aan. De meiden beginnen hysterisch te klappen en te springen en Nicole doet haar zegje. Daarna is het tijd om aan de slag te gaan. De hele middag wordt besteed aan het voorbereiden van het liedje en iedereen mag zelfs oefenen met een zang coach.
Op dit moment ben ik bij een zang coach en zing mijn liedje. Het probleem is dat ik de woorden niet meer weet. Vermoedelijk van de zenuwen. ‘Als dit op het podium gebeurd, is het enigste wat je kan doen opnieuw beginnen.’ Verteld hij me. Ik knik ter bevestiging en begin opnieuw. Dit keer gaat het wel goed en na een paar keer heb ik de woorden in mijn hoofd.
Dan is het mijn beurt om het podium op te gaan. De zenuwen razen door mijn lichaam als ik voor Louis, Nicole en Simon sta. Ook de andere kandidaten kijken mee en dat maakt me alleen maar zenuwachtiger. De muziek begint en ik begin te zingen. Ik geef het beste van mezelf en hoop dat het goed genoeg is. Het liedje gaat niet helemaal vlekkeloos, maar ik ben tevreden. Nu is het wachten op de uitslag aan het einde van de dag.
Gespannen zit iedereen te wachten op de uitslag. Het is dan ook doodstil in de hele zaal en niemand neemt de moeite om iets te zeggen. De zenuwen bouwen zich meer en meer op in mijn lichaam. Omdat het zo stil is, lijkt mijn ringtone wel een megafoon die door de ruimte galmt. Vlug sta ik op en loop naar buiten, waar ik op neem.
‘Liam.’
‘Heey, met mama. En weet je al iets?’
‘Nee, we moeten wachten op de beslissing van de jury. Iedereen heeft auditie gedaan en nu is het afwachten wie er door gaan naar “Judges Houses.”’ Een zucht rolt over mijn lippen en ik laat me langzaam op de trap zakken.
‘Dus je zit nu vol spanning te wachten op de uitslag?’ Vraagt mijn moeder na.
‘Ja, en het gaat nog wel even duren voordat we eindelijk weten of we door zijn of niet. Echt, de sfeer hier is gespannen en niemand zegt iets. Het is doodstil in de zaal waar we kunnen zitten en iedereen is er mee bezig. Als je nou iets te doen had dan zou de tijd ook sneller gaan, maar dat heb je niet.’ Nog een zucht rolt over mijn lippen en ik laat mijn hoofd tegen de trapleuning aan leunen. Dan klinkt er een stem uit de speakers.
‘Ik weet ze…’
‘Shht, even stil.’ Onderbreek ik mijn moeder vlug. De stem uit de speakers begint te praten. ‘Willen alle deelnemers naar het podium komen?’ De boodschap wordt nog een paar keer herhaald en dan verdwijnt de stem.
‘Mam ik moet gaan. Ze riepen net om dat iedereen naar het podium moet komen, dus ik ben benieuwd. Ik zie je vanavond.’ Zonder op antwoord te wachten druk ik het gesprek weg en haast me naar het podium. Ik sluit aan bij de rest en Simon Cowell begint te praten.
‘We hebben een paar veranderingen gemaakt. Het eerste besluit is dat we het leeftijd limiet hebben verhoogd van vijfentwintig naar achtentwintig. Dus dat betekent als je jonger bent dat achtentwintig, zit je nu in de “Boys and Girls” categorie. Ik denk dat dit de competitie zal versterken. Er is nog een verandering dit jaar. Ieder jaar gaan zes acts door naar de huizen van de jury. Dit jaar worden dat er acht.’ Gejuich barst los onder de kandidaten en ik doe vrolijk mee. Dit betekent een grotere kans om door te gaan en om in de live shows te komen. Meer heeft Simon niet te vertellen en we kunnen het podium weer verlaten. Alleen de laatste verandering heeft invloed op mij, aangezien ik sowieso in “Boys” categorie zit. Weer ploffen we allemaal neer op een lege stoel om te wachten op de resultaten. Eerst zijn alle meiden aan de beurt om uit te vinden wie er door is. Gespannen bijt ik op mijn lip. De meiden komen niet terug, dus zijn ze waarschijnlijk naar een andere ruimte gebracht. Dit is echt slopend. Wachten tot je weet of je door bent. Vermoeid wrijf ik even in mijn ogen en hoor een stem zeggen dat “The over 28’ts” naar het podium mogen komen. Een zucht rolt over mijn lippen en ik voel een hand op mijn schouder. ‘Gaat het?’ Ik kijk in het gezicht van Niall en knik. ‘Ja, alleen nerveus.’ Een grinnik verlaat zijn mond als hij naast me neer ploft. ‘Yep, dat zijn we allemaal.’ Er valt een stilte. Die verbroken wordt door een stem. ‘De groepen mogen naar het podium komen.’ De jongens zijn dus als laatst en de spanning is niet meer te houden. Ik pak mijn mobiel uit mijn broekzak en open een sms’je.
To: Mom

Bijna aan de beurt. Duim voor me.
Xx Liam

Niall volgt elke beweging die ik maak en kijkt beschamend weg als ik hem recht in zijn blauwe ogen kijk. ‘Je hoeft je niet te schamen hoor dat je elke beweging volgt.’ Grijnzend kijk ik hem aan. Met rode wangen haalt hij zijn schouders op. Dan klinkt weer dezelfde stem en verteld ons dat de jongens naar het podium mogen komen. Met knikkende knieën sta ik op en loop wankel naar het podium. De jongens vormen allemaal een lange rij en kijken gespannen naar de jury. Namen glijden voorbij en de rij wordt korter. Er zijn nu nog maar drie plekken over en mijn naam is nog steeds niet genoemd. De moed zakt me steeds verder weg in mijn schoenen. ‘Carl Brown’ Nog twee plekken. ‘Matt Cardle’ Nog één. Nerveus bijt ik hard op mijn lip en proef bloed. Dan komt het verlossende woord. ‘Tom Richards.’ Het hoge woord is geweest en tranen branden achter mijn oogleden. Het is voorbij, het is over. Ik kan naar huis. Langzaam dringt het tot me door en ik begin steeds meer te balen.
Op weg naar de uitgang met mijn spullen wordt ik tegen gehouden en wordt me verteld dat de jongens terug verwacht worden. Stomverbaasd loop ik terug naar de hal en zie daar de jongens en meiden staan. Ik ga naast Zayn staan en kijk hem even aan. Hij schud zijn hoofd ten teken dat ook hij van niets weet. Dan komt er een man op ons afgelopen. Hij begint namen op te noemen. ‘Zayn Malik.’ Zayn komt van zijn plek en loopt naar voren. Jongens naast me kijken om zich heen wie dat is. ‘Liam Payne.’ Dan mijn naam. Ik kijk even naar Zayn en loop naar hem toe en kijk hem vragend aan. ‘Harry Styles.’ Ook Harry voegt zich bij ons. Als laatste worden Niall en Louis opgenoemd en moeten we de man volgen naar het podium. Voor de tweede keer vandaag staan we voor de jury. Alleen weten we dit keer niet waarom. Aan onze rechterkant staan vier meiden. Ook met vragende gezichten. ‘Hallo.’ Begroet Nicole ons. Ze krijgt wat vage ‘Hallo’s terug en praat verder. ‘Dank jullie wel voor het terug komen. Ik weet dat dit heel moeilijk is. Zoals ik van sommige gezichten af kan lezen. We hebben hier lang en zwaar over nagedacht en wat wij dachten van elk van jullie als solo en wij voelden dat jullie te getalenteerd zijn om te laten gaan.’ Verbaasd van deze woorden kijk ik naar Louis. In zijn ogen is verwarring af te lezen. Net zoals bij de andere jongens. Nicole praat verder. ‘Wij denken dat het een geweldig idee zou zijn om twee samengestelde groepen te hebben.’ Simon neemt het woord van haar over. ‘We hebben besloten om jullie beide door te laten gaan naar “Judges Houses.”’ De verlossende woorden waren eruit. Ik kan mijn oren niet geloven en spring dan ook in de lucht van blijdschap. Een blije kreet verlaat mijn mond en een groepsknuffel volgt. De lach die op mijn gezicht staat, zal de volgende paar uur ook niet meer verdwijnen. ‘Jongens, meiden.’ Probeert Simon onze aandacht terug te krijgen. ‘Dit is een tweede optie. Jullie moeten keihard werken. Tien, twaalf, veertien uur per dag. Elke dag en pak deze kans. Jullie hebben hier echt een duwtje in de rug gekregen.’ Simon was eindelijk klaar met zijn speech en wij kunnen gaan vieren dat we door zijn. In de hal komen alle kandidaten die door zijn weer bij elkaar. Er wordt gepraat, gelachen en feest gevierd. Dan is het tijd om afscheid te nemen. Iedereen gaat vandaag naar huis en zien elkaar pas weer bij “Judges Houses” of misschien de live shows. Na afscheid te hebben genomen, pak ik samen met de andere jongens mijn spullen en lopen we breed lachend naar buiten. Daar staan veel ouders en vrienden te wachten van de kandidaten. Ook mijn ouders staan op mij te wachten. ‘Waar staan jullie ouders?’ Vraag ik aan de jongens. ‘Uhm, mijn moeder en zusjes staan daar.’ Louis wijst naar de familie naast mijn ouders. Het blijkt dat al onze ouders bij elkaar staan en we lopen naar ze toe. Ik zie mijn moeder vanaf hier al grijnzen. ‘Hoi, iedereen.’ Ik knuffel mijn ouders en mijn zussen. In mijn ooghoek zie ik Harry hetzelfde doen en hem vrolijk vertellen. ‘En? Hoe ging het?’ Nicola kijkt me vragend aan. Ik schud mijn hoofd. ‘Ik ben niet door.’ ‘Awh, echt niet? Je keek net anders zo vrolijk.’ Ruth kijkt me medelevend aan. ‘Ik ben ook niet door als solo act, maar ik ben in een band geplaatst en daarmee zijn we door naar “Judges Houses.”’ ‘Echt? Dat is geweldig!’ Mijn moeder knuffelt me zowat plat. ‘Hé, Payne kom is.’ Zayn roept me. ‘Payne? Ik heb nog altijd een naam hoor.’ Ik geef hem een speelse duw. Ook de andere jongens zijn erbij gekomen en doen vrolijk mee. Al snel zijn we verwikkeld in een stoeipartijtje en zijn onze vrolijke kreten over het plein te horen. Onze ouders staan grinnikend toe te kijken en hebben ook al kennisgemaakt. Na een half uur zijn we uit gestoeid en staan we uit te hijgen. ‘Nou dit is dus onze band. Zonder naam.’ Vult Louis Zayn aan. Niall knikt bevestigend. ‘Maar we hebben nog even de tijd om die te bedenken.’ Zegt hij. Ik maak een instemmend geluidje. Dan begint mijn moeder dat ze wel naar huis wil en dat we ook nog een poosje moeten rijden. De andere ouders stemmen in en na nummers te hebben uit gewisseld, nemen we afscheid en gaan ieder onze eigen weg. Dit kan nog een erg gezellig avontuur worden.