Part 9

Het pijnlijkste was niet voor hem, maar voor ons. Voor zijn vrienden en familie.Voor diegene die achterbleven. Ik had hem zelfs geen dag kunnen zeggen. Geen kus, geen knuffel. Niets ! Hij was weg, en hij zou nooit meer terug komen. Ik zou hem nooit meer zien. Ik was boos. Boos op die chauffeur, Boos op de mensen, Boos op het leven, omdat alles ging veranderen. En vooral ik. Ik ging veranderen. Wat moest ik nu doen ? Hem vergeten ? Dat kon ik niet. Onze avonden bij elkaar, bij zijn vrienden, aan zee,...
Wanneer hij met mij was, leek mijn leven net een film. Hoe zou ik het beste wat me ooit was overkomen, zomaar vergeten ? Ik miste hem al. Zijn lach, zijn ogen, zijn geur, zijn kuiltjes in zijn wangen,... Het enige wat ik nu wou, was hem. En niets anders.