Part 6

Tot mijn grootste verbazing deed niemand de deur open. Het was officieel de raarste dag ooit. Ik klopte terug, deze keer veel harder, misschien iets te hard. En weer deed niemand de deur open. Ik vroeg me echt af hoe het mogelijk was. Er was iemand thuis, toch ? Nog nooit had ik zoiets meegemaakt. En waar was James ? Hij had me beloofd aan het station te wachten en hij is nooit komen opdagen. Er was iets mis, het kon niet anders. Niemand neemt op als ik bel, een huilende moeder aan de telefoon, niemand die de deur open doet... Ik besloot zijn moeder terug te bellen. Weeral voicemail. Dan bel ik James maar. Ik hoopte echt zo dat hij op zou nemen. Voicemail. Had ik verwacht. En juist wanneer ik ging opgeven en naar papa bellen, gaat mijn telefoon. Het nummer van Alexia, James' moeder, kwam tevoorschijn.
- Alexia, alles goed ? Ik sta voor jullie huis maar niemand opent ? Wat is er aan de hand ? Vroeg ik met trillende stem.
- Oh, liefje, sorry. We waren zo gehaast dat we jou zijn vergeten. Er is iets heel ergs gebeurd. Zei Alexia snikkend.
- Wat ? Hoezo ? Waar zijn jullie ?
- We zijn in het ziekenhuis, kom even langs, ik kan het niet via telefoon zeggen. Oh, liefje... Zei ze, en ze barstte in tranen. Ik wist niet wat ik moest zeggen, doen of denken. Wat was er nou zo erg dat ik naar het ziekenhuis moest komen.
- Oké, ik neem de eerste bus. Ik kom af. Zei ik.
Ik begon te lopen tot aan de bushalte die helemaal bovenaan de straat was. Voor ik het wist stapte ik in en was ik onderweg naar het ziekenhuis. In de bus belde ik even papa op, om hem te vertellen wat er al allemaal gebeurd was. Hij wist ook niet wat er aan de hand kon zijn.