Chapter thirteen.

Varyn Elouise Grawson

Jayson ging even later alweer naar huis, omdat hij nog veel te doen had, onder andere huiswerk. We hebben nummers uigewisseld. Hij zei dat ik hem altijd kon bellen als er iets was. Ik glimlach om die gedachte. 'Hey, ik dacht dat ik je parkjongen was.' hoor ik iemand opeens zeggen. Ik draai gelijk om. Daar staat hij, Harry.
Glimlachend laat hij zichzelf naast mij neervallen. Zijn ogen twinkelen nieuwsgierig. 'Wie was dat?' Ik bijt op mijn lip. 'Dat was een vriend van me.' Harry trekt een wenkbrauw op. 'Bedoel je... Vriend-vriend? Of gewoon vrienden?' Zijn blik staat doordringend en bezorgd. Ik lach zacht. 'Nee, we zijn gewoon vrienden. Niks aan de hand.' Hij schenkt mij een brede glimlach. 'Oke dan.'
Het blijft een tijdje stil, totdat Harry's zware stem de stilte doorbreekt. 'Var?' vraagt hij. Ik kijk hem aan. 'Ja?' Hij schraapt zijn keel. 'Zie je soms... Herken je me niet ergens van? Het maakt niet uit van wat.' Ik houd mijn een beetje schuin en bestudeer zijn gezicht. Voor zover ik weet heb ik hem nog nooit eerder gezien.
Ik schud langzaam mijn hoofd. 'Ik heb je nog nooit gezien. Moet dat dan?' Harry schudt snel zijn hoofd en mompelt iets onverstaanbaars. 'Laat maar.' Hij kijkt voor zich uit en zegt niks meer.
Ik kijk naar de vijver en knipper even verward met mijn ogen. Ik zou hem van iets moeten herkennen. Ik heb hem werkelijk nog nooit gezien. Tenminste, niet dat ik weet. Plotseling klinkt Firework van Katy Perry uit mijn tas. Ik vis mijn mobieltje eruit en kijk Harry verontschuldigend aan. Hij knikt als tegen dat ik mag opnemen. Ik neem op, zonder te weten dat het mijn vader is.
'Met Varyn.' Aan de andere kant van de lijn hoor ik mijn vader woest schreeuwen. 'ROTKIND, WAAR BEN JE? KOM NAAR HUIS TOE, JE MOET NOG ETEN MAKEN! JE VOERT OOK NOOIT WAT UIT! ALS JE NIET SNEL THUISKOMT, KRIJG JE KLAPPEN!' En dan wordt er opgehangen. Ik hang ook op, en kijk naar Harry, die mij met open mond aan zit te gapen. Oh man, hij heeft het gehoord. Niet slim van je, Varyn.
Ik bijt op mijn lip en sta op. 'Ik... ik moet gaan, zoals je misschien wel hoorde.' Ik glimlach zwak, en Harry staat ook op. 'Geef me je nummer, dan kan ik je altijd bellen.' Ik knik en zeg mijn nummer. Hij zet het in zijn telefoon. 'Dankje Var.' zegt hij en hij knuffelt me. Ik glimlach en laat hem los. 'Nu moet ik echt gaan, sorry.' Ik loop het park uit, maar daarna zet ik het op het rennen. Ik moet op tijd thuis zijn, anders wordt mijn vader nog kwader...