Fifty-four.

Opnieuw pak ik Niall’s hand vast nadat ik de jongens had laten weten dat hij terecht was. “Don’t leave us Niall. Don’t leave me!” mijn tranen vallen naar beneden en mengen zicht met de stof van zijn shirt. Inmiddels is de rest ook naar het dak gekomen. Vier witte gezichten komen het dak op. “It’s my fault!” snik ik. Liam komt naast me zitten en slaat zijn arm om me heen. “It’s no ones fault Hazz! You know that!” sust hij me. Ik sla zijn arm van me af en spring op. “NO! It is my fault Liam!” Ik loop naar de muur en geef er een gefrustreerde trap tegenaan. “Fuck!” schreeuw ik van de daken. Op dat moment komen er twee ambulanchebroeders de deur door gerend. Meteen vliegen ze op Niall af en duwen iedereen aan de kant. Na zijn hartslag gecontroleerd te hebben en hem een aantal injecties te hebben gegeven leggen ze hem op een brancard en nemen hem mee, ons achterlatend. Ik laat mezelf op de grond zakken en begin te huilen. Louis zakt naast me neer. “I’m sorry mate.” zegt hij met tranen in zijn ogen. “We shouldn’t have done it...” vervolgt hij. Ik knik langzaam maar weet niks uit te brengen. Dan valt mijn oog op een envelop die naast Niall’s tas ligt. “A letter!” roep ik uit. Alle blikken zijn nu op de witte, doorweekte envelop gericht. Liam strekt zijn arm uit om de envelop op te pakken. Hij staart er even naar. “It’s for you....” zegt hij langzaam terwijl hij naar Abby kijkt en haar de envelop geeft. Met trillende handen opent ze de brief en begint ze te lezen. Nieuwe, verse tranen stromen over haar wangen. “What does it say?” vraag ik. “Some personal stuf... and...” begint ze. “And what?” vraag ik ongeduldig. “He asked me to say something to you...” vervolgt ze. Ik slik en knik als teken dat ze het kan vertellen. “He still loves you, but his pain became too much. He can’t fight it anymore. It’s too hard for him…” zegt ze zacht. Ik staar naar de doorweekte brief in haar handen. Hij houdt nog van me. Ik heb het ongelofelijk verpest, maar hij houdt nog steeds van me!