09. Revenge, F

Nadat de Koningin met me gesproken had, hebben ze me teruggebracht naar het kamertje. Het is nog steeds even donker. Mark brengt me naar het bed waar ik gelegen heb. Daarna loopt hij weg, maar niet naar de deur. Hij loopt recht op een muur af, en trekt aan een touwtje dat daar blijkbaar hangt. Het is me een raadsel hoe hij dat kan vinden in deze duisternis. Het is het touwtje van een gordijn, zo'n zwaar, middeleeuws geval dat altijd voor een schilderij hangt. Zo'n gordijn is het. Blijkbaar mag ik nu naar buiten kijken. Fijn. Daar heb ik veel aan hoor. Hij loopt weer op me af en zegt: 'Ik kom later weer terug, als ze je weer wil spreken. Als je iets nodig hebt kun je op dat knopje naast je bed drukken.' Het lijkt wel een ziekenhuis hier! Ik kijk rond, maar ik kan nergens een knopje vinden. 'Waar is dat ding dan?' Hij wijst het aan, maar ik zie het nog steeds niet. Het zal wel rood zijn, net als het behang. Ik kijk vragend, en blijkbaar ziet hij dat. Zijn hand komt op me af, en hij wil mijn hand pakken. Nee. Nee, nee, nee, nee, nee! Ik trek mijn hand terug en schuif naar achter. 'Kom op, zeur niet zo. Ik doe je niets, serieus niet. Kom, dan wijs ik het je aan.'
Ik sta op en loop achter hem aan. Als we aangekomen zijn bij het stukje muur naast het bed (het kostte zo'n twee stappen om daar te komen) pakt Mark zo snel mijn hand dat ik hem niet terug kan trekken. Het zweet breekt me uit. Oké hij mag dan wel niet echt lelijk zijn, maar hij hoort dus wel bij die... die idioten die mij zomaar hebben bedwelmd en van de straat gerukt hebben. Tenminste, ik denk dat ze me bedwelmd hebben.
'Daar is het' zegt Mark. Hij laat me los en loopt naar de deur. Terwijl hij de deur achter zich dichttrekt, loop ik op mijn tenen naar het raam. Even kijken waar ik ben. Wat ik zie, komt me totaal niet bekend voor. Buiten regent het, motregen, en het landschap ziet er uit alsof het uit een droevige Engelse film komt. Je weet wel, heuvels en bomen en op de achtergrond een ruïne. In de hele buurt rond onze stad is zo'n omgeving niet te vinden. En dat kan ik zeggen want ik rijd met de trein door de hele omgeving alleen al om naar school te kunnen! Misschien ben ik wel echt in Engeland! Ik bedoel, ik weet natuurlijk niet hoelang ik buiten bewustzijn geweest ben. Het zou best kunnen, als je met het vliegtuig gaat zou je vast binnen 3 kwartier in Londen kunnen zijn. Of in Dublin, want Ierland kan natuurlijk ook. Of Edinburgh, dat moet ook te halen zijn.... En dan met een busje het platteland op... Kost niet veel tijd, denk ik. Ach, whatever, het zal me niet helpen als ik weet waar ik ben.